جهت سفارش اینجا کلیک کنید 
موتور جستجوی پیشرفته مقالات و تحقیقات و ...
در جهان امروز علوم انسانی به عنوان علوم اصلی شناخته می شود. مطابق این نگرش علوم انسانی، به عنوان علومی دارای مبانی مشخص و جهت دهنده به جامعه، نگریسته می شود. به همین دلیل در جوامع غربی در زمینه علوم انسانی سرمایه گذاری های زیادی صورت می گیرد و تلاش می شود تا پویایی در دوران میانه اسلامی در میان اصلی ترین تولید کنندگان دانش و علوم قرار داشتند. اما اکنون تولید علم در علوم مختلف، به ویژه در علوم انسانی، در جوامع علمی غرب اتفاق می افتد. این مسأله نیاز به بررسی، آسیب شناسی دقیق و مناسب دارد.در توضیح دیگر قابلیت های علوم انسانی باید گفت که این علوم منابع فرهنگی مناسبی را جهت خلق رویکردهای تازه به انسان و اجتماع ایجاد می کنند و ظرفیت های بالقوه عظیمی را فراهم می آورند. بنابراین لازم است که این ظرفیت ها در جامعه احیاء شود و به آن شکل مناسب داده شود.
مسائل برآمده از علوم انسانی، در بسیاری از موارد، گویای مسائلی بنیادی هستند و می توان آنها را ریشه علوم و دانش های مختلف دانست. با لحاظ این واقعیت باید گفت هم چنان که استحکام ریشه باعث رشد شاخ و برگ ها خواهد شد، پرداختن به علوم انسانی نیز استحکام دیگر دانش های بشری را در پی خواهد داشت. به زبان دیگر رشد علوم انسانی مسیر پیشرفت و ترقی جامعه، و دیگر علوم را، هموار خواهد نمود.
- به نظر می رسد که نقش حوزه های علمیه در یادگیری و مواجهه با علوم انسانی، با نقش دانشگاه ها متفاوت است.
- به نظر می رسد که اسلامی سازی علوم انسانی ، سببب آسیب شناسی علوم انسانی وضعیت علوم انسانی در ایران:
ایران یکی از مهمترین، پیشرفته ترین و معتبرترین مراکز تولید علم در دوره اوج تمدن اسلامی بوده است. این مسئله، به ویژه در حوزه علوم انسانی از اهمیت بسیاری برخوردار بوده زیرا، بسیاری از دانشگاه های معتبر جهانی، در ایران قرار داشتند و اندیشمندان، فلاسفه، حکماء و تئوری پردازان زیادی در حوزه های مختلف علوم بشری و به ویژه در علوم اجتماعی و انسانی از میان ایرانیان بوده اند. در آن دوره، علوم انسانی به عنوان زیربنای تمامی علوم تجربی و فنی مورد توجه قرار می گرفت و براین اساس اکثر نوابغ در علوم ریاضی، تجربی و فنی نیز در ابتدا به اصول علوم انسانی می پرداختند. در واقع اگرچه علوم و پیشرفت های علمی در آن دوره، یک مجموعه ی یکپارچه وواحدی نبود و تقسیم بندی های متداول کنونی در حوزه آموزش و پژوهش، در آن زمان متداول نبوده است، اما علوم انسانی به عنوان اصلی بنیادین در شناخت انسان و مقدمه ای برای فهم نیازهای بشری تلقی می شده است. بنابراین علوم انسانی به عنوان مهارتی ادراکی و نرم افزاری، در جهت تحقّق امور تجربی و فنی در راستای سعادت بشری به حساب می آمده است. با گذشت زمان و پس از افول تمدن اسلامی و به دنبال آن عقب ماندگی علمی و صنعتی تمدن اسلامی از تمدن غربی ، رشته های علوم انسانی در ایران نیز اهمیت خود را از دست دادند. به گونه ای که پس از مدتی به این رشته ها به عنوان علم نگریسته نمی شد. از سوی دیگر، با گسترش اهمیت دانشِ کاربردی و توسعه ای در غرب و نفوذ مدرنیسم به ایران، ابعاد فنی وتجربی علوم مورد توجه بیشتری قرار گرفت و اندیشه ورزی در علوم انسانی به سبب عدم امکان انتاج دانش یا فناوری صنعتی، تنزّل یافت. علاوه بر این، آموزش و پژوهش در رشته های علوم انسانی نیز، از تولید علم، به انتقال مؤسسات تمدنی و ترجمه صِرف متون غربی، تغییر ماهیّت داد. بنابراین رویکردهای توصیفی و حداکثر تحلیلی، بدون قابلیت تجویز که فاقد توانایی حل مشکلات روزمره زندگی اجتماعی هستند در علوم انسانی تقویت شدند و ماهیت غرب محور و غیربومی این علوم، محققین این رشته را تنها به مترجمین نظریات اندیشمندان غربی تبدیل نمود. علاوه بر این، با تولید صرف اندیشه های غربی در ایران و فقدان تولید علم، کاربردی و بومی سازی علوم نیز ممکن نشد؛ زیرا این علوم در حوزه کاربردی هم تنها براساس ویژگی های جوامع غربی طراحی شده بود و در جوامع دیگر کارایی چندانی نداشت و حتی در مواردی بحران های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به وجود آورد. این وضعیت تا پیروزی انقلاب اسلامی در ایران ادامه داشت.