در جهان امروز علوم انسانی به عنوان علوم اصلی شناخته می شود. مطابق این نگرش علوم انسانی، به عنوان علومی دارای مبانی مشخص و جهت دهنده به جامعه، نگریسته می شود. به همین دلیل در جوامع غربی در زمینه علوم انسانی سرمایه گذاری های زیادی صورت می گیرد و تلاش می شود تا پویایی در دوران میانه اسلامی در میان اصلی ترین تولید کنندگان دانش و علوم قرار داشتند. اما اکنون تولید علم در علوم مختلف، به ویژه در علوم انسانی، در جوامع علمی غرب اتفاق می افتد. این مسأله نیاز به بررسی، آسیب شناسی دقیق و مناسب دارد.در توضیح دیگر قابلیت های علوم انسانی باید گفت که این علوم منابع فرهنگی مناسبی را جهت خلق رویکردهای تازه به انسان و اجتماع ایجاد می کنند و ظرفیت های بالقوه عظیمی را فراهم می آورند. بنابراین لازم است که این ظرفیت ها در جامعه احیاء شود و به آن شکل مناسب داده شود.

- به نظر می رسد که نقش حوزه های علمیه در یادگیری و مواجهه با علوم انسانی، با نقش دانشگاه ها متفاوت است.

- به نظر می رسد که اسلامی سازی علوم انسانی ، سببب آسیب شناسی علوم انسانی وضعیت علوم انسانی در ایران:

ایران یکی از مهمترین، پیشرفته ترین و معتبرترین مراکز تولید علم در دوره اوج تمدن اسلامی بوده است. این مسئله، به ویژه در حوزه علوم انسانی از اهمیت بسیاری برخوردار بوده زیرا، بسیاری از دانشگاه های معتبر جهانی، در ایران قرار داشتند و اندیشمندان، فلاسفه، حکماء و تئوری پردازان زیادی در حوزه های مختلف علوم بشری و به ویژه در علوم اجتماعی و انسانی از میان ایرانیان بوده اند.

با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، سیستم آموزشی ایران اعم از آموزش و پرورش، دانشگاه ها و رشته های مختلف تحصیلی مورد بازنگری قرار گرفت. در این میان رشته های علوم انسانی به عنوان محور تغییرات نوین در ساختارهای آموزشی، به دلیل نظام ناکارآمد غیرعلمی، غیرکاربردی،غیربومی و غیرمنسجم حاکم بر آنان در دوره های گذشته، با تغییرات بیشتری همراه بود. این تحولات، با انقلاب فرهنگی از اوایل سال ( 1359 ه.ش) و به تدریج با نزدیک شدن به پایان نخستین سال تحصیلی بعد از انقلاب1358ه.ش به اوج خود رسید. در این میان مهمترین هدف - اسلامی 59انقلاب فرهنگی، بازنگری بنیادین در نظام آموزش عالی کشور بالاخص در حوزه علوم انسانی بود. زیرا به باور غالب در آن دوره، پایه و اساس علومچ انسانی- که در آغاز انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها تدریس می شد- غربی و غیربومی بود و می بایست با علوم انسانیِ اسلام محور، جایگزین می شد. بنابراین می بایست در سه حوزه رویکردها، کارکردها و محتوا و ماهیت، تغییراتی در علوم انسانی به وجود می آمد. تغییر در حوزه رویکردها با توجه به اینکه تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، تنها توصیف اندیشه ها و نظریات صاحب نظران غربی، در علوم انسانی حاکم بود و براین اساس، تنها عمل به دیدگاه های غربی در ساختاری کاملاً وابسته به جهان غرب ممکن بود، بلکه جایگزینی این رویکرد با رویکردی انتقادی که به جای توصیف صِرف به بررسی نقادانه دیدگاه ها، نظریات ، تجزیه و تحلیل آنان بپردازد ضروری بود تا از این طریق زمینه تولید دانش بومی اسلامی ممکن گردد. در واقع انقلاب اسلامی، زمینه دیالوگ اندیشه های غربی اسلامی و نقد رویکرد مسلط غربی را فراهم آورد.

تسلط رویکرد توصیفی نظام آموزش و پژوهش در علوم انسانی، سبب شده بود که فعالیت های آموزش و پژوهش بر دریافت و توزیع نظریات غربی متمرکز گردد و کمتر به تولید نظریات جدید و متفاوت با تولیدات غرب، توجه شود. بنابراین انقلاب فرهنگی در پی تغییر این رویه و تولید نظریه و علوم جدید بومی اسلامی برای رفع نیازهای جامعه بر آمد.

تا پیش از انقلاب فرهنگی ، محتوا و ماهیت نظام آموزشی، غیربومی و عمدتاً غربی بود براین اساس انقلاب فرهنگی به دنبال تبدیل ماهیت آن در قالب اسلامی بومی برآمد. تا از این طریق به درونی سازی ارزش های انقلاب بپردازد. انقلاب فرهنگی اگرچه زمینه تغییرات اساسی را در ساختار سازمانی، متون و برنامه های درسی، کارکردها و رویکردهای آموزش و پژوهش در علوم انسانی به وجود آورد، اما با گذشت چند سال از آغاز انقلاب فرهنگی، نه تنها ذهنیت های موجود در جامعه نسبت به این رشته ها تغییر نکرد، بلکه عملاً نظام آموزشی قبل از انقلاب همچنان در دانشگاه های کشور باقی ماند؛ بگونه ای که با گذشت سه دهه از انقلاب اسلامی و تغییر شرایط جهانی، بسیاری از همان سرفصل های آموزشی همچنان بلاتغییر باقی مانده و مورد تجدیدنظر قرار نگرفته است.