جهت سفارش اینجا کلیک کنید 
موتور جستجوی پیشرفته مقالات و تحقیقات و ...
خیلی از ما انسان های هر روزه از وسیله ای به نام تلفن همراه یا موبایل استفاده های بسیار زیاد و مختلفی میکنیم . هر روز برای امور مختلف از این وسیله استفاده می کنیم . اما آیا تا بحال از خود پرسیده اید که این وسیله کی اختراع شد؟ تاریخچه ی آن چست ؟ شکل ابتدایی آن کدام است ؟ و …
از دهه ۱۹۶۰ فکر آزاد کردن تلفن از حالت ثابت و بکارگیری آن در مکانهای مختلف در کشورهای اسکاندیناوی پا گرفت. کشورهای سوئد، دانمارک و نیز فنلاند از پیشگامان تلفنهای اتومبیل در جهان بودند که در اواخر دهه ۱۹۶۰ به بازار جهانی عرضه شد و در پی این موفقیت کشورهای اسکاندیناوی در صدد برآمدند این سیستم را تکمیل نمایند.
تلفن سیار این سیستم بصورت لامپی و آنالوگ (غیر هوشمند) بود که پاسخگوی متقاضیان نبود. این سیستم با یک مرکز اصلی مرتبط بود و این مرکز محور ارتباط متقابل تلفنهایی بود که هر یک جداگانه باهمان مرکز و فرکانس توان مبادله داشتند و امکان وصل این سیستم به شبکه خودکار در سطح کل جامعه وجود نداشت. در پی تبدیل این سیستم به خودکار، اولین شبکه تلفن متحرک به نام (NMT) بوسیله این چهار کشور، آمریکا سیستم (AMPS) خود را وارد بازار کرد و ژاپن سومین کشور در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگیهای دو نوع اسکاندیناوی و آمریکایی به نام (HCMTC) وارد بازار نمود. سیستم ژاپنی قابلیت اتصال به شبکه را داشت و انگلستان هم با عرضه سیستم (TACS) به گروه دارندگان تلفن سیار پیوست که این سیستم ها در آغاز با فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز کار می کردند و بعدا به ۸۰۰ مگاهرتز تغییر یافت.
در اوایل سال ۱۹۸۵ گروهی متشکل از ۱۷ کشور اروپایی به نام (GMS) بوجود آمد تا بصورت هماهنگ طرح تلفن سیار دیجیتالی را اجرا نمایند هر چند طبق انتظاراتی که از آنان می رفت موفق نشدند اما در نهایت موفق به ابداع سیستمی شدند که در نوع و زمان خود بی عیب و نقص بود. در ابتدا قصد بر این بود که این سیستم جدید در اختیار کشورهای دیگر قرار نگیرد اما هزینه های سنگین این طرح آنان را واداشت که برای جلب رضایت مشتری تلاش نمایند تا از این طریق هزینه ها سرشکن شود.
به دلیل نیازمندی سایر کشورها به فناوری جدید و بسیار کارآمد، تلفن همراه از سوی تمامی کشورها مورد استقبال قرار گرفت و در ظرف مدت کوتاهی این فناوری در سراسر جهان مورد بهره برداری قرار گرفت.
طی دهه گذشته، شبکه های ارتباطی بی سیم از رشد بالقوه ای برخوردار بوده و همه ی ما به دلیل ظهور کاربردهای جدید ابزارهای چند رسانه ای ارتباطی و نیز سیستم های یکپارچه مشتق شده از رشد سریع خدمات ارتباطی و ابزارهای میکروالکترونیک، شاهد پیشرفت های تصاعدی آن بودیم. از این رو، اکثر سیستم های سیار فعلی، با هدف تحت تاثیر قرار دادن الگوهای ارتباطی با سرعت انتقال پایین طراحی شده اند. با این همه، در آینده نزدیک دستیابی به داده های باند گسترده در بالاترین سطوح انتقال، مستلزم ارتباط اطلاعاتی کاربران در طیف گسترده ای از خدمات است. گذشته از این، بخش عمده سیستم های بی سیم نسل next (XG) از مجموعه ای از سیستم های مکمل (با در نظر گرفتن استانداردها و فناوری های مختلف) در کنار قابلیت های تکمیلی و شرایط متنوع، تشکیل شده اند این ضریب ها، امکان دسترسی به ارتباطات بدون سیم میان کامپیوترهای رومیزی و لپ تاپ ها، دستگاهها، سیتمهای بازی، تلفن سیار، محصولات یا برنامه های الکترونیکی مصرف کنند و سایر ابزارهای دستی برای کاربران میسر می سازد. یک شرط کلیدی در سیستم های بی سیم آینده، توانایی شان در عرضه ارتباط با QOS، یک گنجایش شبکه ی بالا، و با حداقل هزینه است. به منظور حمایت از خدمات بالا، به بررسی یک گنجایش شبکه ی بالا، و با حداقل هزینه است. به منظور حمایت از خدمات بالا، به بررسی مجموعه ای از مسائل و موضوعات جدید می پردازیم. از سوی دیگر، بحث پیرامون چالش های مرتبط با شبکه های ارتباطی 3G و ارزیابی شبکه های ارتباطی سیار، را از GSM (سیستم جهانی برای ارتباطات شبکه ای سایر) تا GPRs (خدمات رادیویی نرم افزاری) و نیز 3G (نسل سوم)، CDMA و WCDMA را در این مقاله، مبنای کار خود قرار دادیم. افزون بر این به توصیف برخی از فناوری های کلیدی و مقایسه CDMA2000 و WCDMA پرداختیم.
3G واژه علمی است که برای نسل بعدی سیستم های ارتباطی سیار به کار گرفته می شود. این فناوری جدید، بستر مناسبی را در حمایت از ارائه مؤثر خدمات چندرسانه ای فراهم می سازد. گذشته از این، دربردارنده سیستمهای موثری برای انتقال (over-the-air ) خدمات فعلی نظیر صدا، متون اطلاعاتی و داده های امروزی است.
امواج الکتورمغناطیسی، نخستین بار به عنوان شبکه های ارتباطی در اواخر قرن نوزدهم پشتیبانی شدند. سیستم های اولیه ی ارائه دهنده ی خدمات تلفن همراه (car phone ) در اواخر سال 1940 و اوایل سال 1950 در امریکا و اروپا شناسایی شدند. این سیستم های ارتباطی اولیه، قادر به جابجایی نبودند. افزون بر این، محدودیت حرکت، گنجایش پایین، خدمات محدود و کیفیت ضعیف مکالمه از جمله معایب این سیستم های بود. تجهیزات مذکور، سنگین، حجیم، پرهزینه و مستعد مداخلات بودند. به دلیل وجود این محدودیت خا، تعداد مشترکین آن در اوایل سال 1980 کمتر از یک میلیون نفر در سرتاسر جهان گزارش شده؛
معرفی سیستم های سلولی در اواخر سال 1970 و اوایل سال 1980 بیانگر یک جهش کوانتومی (بویژه به لحاظ گنجایش و انتقالات) در شبکه های ارتباطی سیار است. فناوری نیمه رسانا و ریز پردازنده، نقش بسزایی را در تولید سیستم های سیار پیچیده تر، کوچک و با وزن سبک تر ایفا می کنند. این سیستم های سلولی 1G تنها قادر به انتقال اطلاعات صوتی است. از شاخص ترین سیستم های 1G می توان به سیستم تلفن همراه پیشرفته (AMPS) تلفن سیار نوردیک (NMT) و سیستم ارتباطی (TACS) اشاره کرد. طی معرفی IG، بازارهای جهانی، رشد سالانه 30 الی 5 درصدی را نمایان ساختند همچنین در سال 1990 تعداد مشترکین آن به 20 میلیون نفر رسید.
توسعه سیستم های سلولای 2G، مستلزم بهبود کیفیت انتقال، گنجایش سیستم و پوشش دهی ایده ال است. پیشرفتهای بیشتر در فناوری نیمه رسانا و ابزارهای میکروموجی، تبدیل انتقال دیجیتالی را به ارتباطات سیار به همراه داشت. انتقالات کلامی هنوز تحت تاثیر مسیرهای هوایی قرار دارد. با این همه تقاضا برای فاکس، پیام کوتاه و انتقال داده به شدت بالاست. خدمات مکمل نظیر پیشگیری از کلاهبرداری و کدگذاری داده های کاربر، به آن دسته از ویژگیهای استانداردی تبدیل شده اند که با شبکه های ثابت قابل مقایسه اند. سیستم های سلولی 2G، مواردی مثل GSM، AMPS دیجیتالی (D-AMPS) ، CDMA و ارتباطات دیجیتالی شخصی (PDC)، تحت پوشش قرار می دهد. استانداردهای مختلف با هدف ارتقای سطوح انتقال، قابلیت ها و حوزه های خدماتی (سیستم های فراخوانی، تلفن بی سیم، حلقه های محلی بی سیم، رادیوهای بسیار خصوصی، سیستم های سلولی و سیستم های ماهواره ای سیار) به کار گرفته می شوند.اکثر استانداردها، تنها در یک کشور یا ناحیه اجرا شد و اغلب مقیاس ناپذیرند. GSM ، موفق ترین نمونه از خانوادة استانداردهای سلولی است (GSM900، GSM- راه آهن [GSM–R]، GSM1800, GSM1900 و GSM400) که امکان حمایت از 250 میلیون مشترک را در سرتاسر جهان و نیز امکان برقراری ارتباطات رومینگ بین المللی را در 140 کشور و 400 شبکه فراهم ساخته است.
مرحله 1 استانداردسازی GSM900 در سال 1990، توسط مؤسسه استانداردهای مخابراتی اروپا (ETSI) تکمیل شد. این مرحله، شامل کلیه مراحل مربوط به عملیات شبکه GSM است. چندین خدمات حامل و ارتباطی، مورد توصیف قرار گرفته شد (شامل انتقال داده تا 9.6 kbps) از سوی دیگر، برخی از خدمات مکمل راهبردی نیز پیشنهاد شد. در سال 1996، ETSI، اقدام به تقویت و اشاعه GSM در محله +2 و ادغام آن با قابلیت های 3G نمود. اشاعه GSM مرحله دوم، معرفی ویژگی های مهم 3G نظیر خدمات شبکه ای هوشمند (IN) را در کنار فناوری هایی مثل (CAMEL)، (CODEC)، (EFR)، (AMR)، (HSCSD)، (GPRS) و (EDGE) به همراه داشت. UMTS، یک متوالی 3G GSM است که قادر بر پایه شبکه های تقویت شده GSM، قادر به مطابقت با آن است (مرحله دوم).