خلاصه تحقیق
مقدمه
نوعي فراورده پلاسمايي است كه از نظر بعضي از فاكتورهاي انعقادي غني مي باشد اين فاكتورها عبارتند از : فاكتور فيبرينوژن , فاكتوروون ويل براند , فاكتور 13 , كرايوپرسيپتيت از پلاسماي تازه منجمد كه به آرامي ذوب شده باشد تهيه مي گردد .
اين فرآورده براي جلوگيري و يا كنترل خونريزي در بيماري هموفيلي و بيماران وون ويل براند كه شايعترين بيماري انعقادي ارثي مي باشند , استفاده مي شود . از اين فرآورده موقعي استفاده مي گردد كه فاكتور تغليظ شده VIII و وون براند در دسترس نباشد , همچنين ممكن است براي جلوگيري از خونريزي در جراحي ها ( چسب فيبريني ) استفاده شود .
فاکتور فیبرینوژن پروتئینی محلول در خون میباشد که هنگام انعقاد خون بر اثر آزاد شدن و فعال شدن آنزیمهایی به رشتههای نامحلول فیبرین تبدیل میشود و در انعقاد خون نقش مهمی دارد. فیبرینوژن در کبد ساخته میشود و سطح خونی آن در شرایطی مانند حاملگی و التهاب افزایش می یابد.
فیبرینوژن
فیبرینوژن یک پروتئین با وزن مولکولی زیاد (۳۴۰۰۰۰ دالتون) است که با غلظت ۱۰۰ تا ۷۰۰ میلی گرم در دسی لیتر پلاسما وجود دارد. فیبرینوژن در کبد تشکیل میشود و بیماریهای کبدی گاهی غلظت فیبرینوژن موجود در گردش خون را کاهش میدهند. فیبرینوژن به علت اندازه مولکولی درشتش در حال طبیعی فقط به مقدار مختصری به داخل مایعات میان بافتی نشت میکند و چون یکی از فاکتورهای اساسی در روند انعقاد خون به شمار میرود، لذا مایع بین سلولی در حال عادی لخته نمیشود. اما هنگامی که نفوذ پذیری مویرگ ها بطور مرضی افزایش مییابد، در این حال فیبرینوژن واقعا به مقادیر کافی به داخل مایعات بافتی نشت میکند و اجازه میدهد که این مایعات نیز به همان روش پلاسما و خون کامل، لخته شوند.
تبدیل فیبرینوژن به فیبرین (تشکیل لخته)
ترومبین یک آنزیم پروتئینی با خواص پروتئولیتیک است. ترومبین بر روی فیبرینوژن عمل کرده و چهار پپتید با وزن مولکولی کم را از هر مولکول فیبرینوژن جدا میکند و یک مولکول مونومر فیبرین تشکیل میدهد که دارای این قدرت است که میتواند بطور اتوماتیک با سایر مولکول های مونومر فیبرین پلیمریزه شود. بنابراین، تعداد زیادی مولکول های مونومر فیبرین در ظرف چند ثانیه پلیمریزه و به رشتههای بلند فیبرین تبدیل میشوند. این رشتهها، شبکه لخته را تشکیل میدهند.
در مراحل ابتدایی این پلیمریزاسیون، مولکول های مونومر فیبرین توسط پیوندهای ضعیف غیر کووالانسی و هیدروژنی به یکدیگر میچسبند و رشتههای تازه تشکیل شده در یکدیگر نیز فرو نمیروند. در نتیجه لخته حاصل بسیار ضعیف بوده و میتوان به آسانی آن را از هم گسست. در طی چند دقیقه بعد روند دیگری بوجود میآید که تورینه فیبرینی را شدیدا محکم میسازد. این روند با دخالت مادهای موسوم به فاکتور تثبیت کننده فیبرین به انجام میرسد که بطور طبیعی به مقادیر کم در گلوبولین های پلاسما وجود دارد، اما همچنین از پلاکت های به دام افتاده در لخته آزاد میگردد.
....
|