جهت سفارش اینجا کلیک کنید 
موتور جستجوی پیشرفته مقالات و تحقیقات و ...
چغندر قند با نام علمی Beta vulgaris گیاهی است دو ساله از تیره اسفناج که بصورت گیاهی یکساله زراعت می شود. چغندر قند طی دوره رشد رویشی فاقد ساقه بوده و بصورت مجموعه ای از برگهای بزرگ افقی تا عمودی مشاهده می شود. طول دوره رشد برای تولید قند ۶ تا ۹ ماه می باشد. معمولا در آب و هوای کوهستانی از رشد و کیفیت خوبی برخوردار است و در ایران مناطقی چون شهرستان اقلید و شهرکرد و تربت حیدریه بالاترین سطح کشت را دارند.
چغندر قند سازگاری وسیعی به شرایط محیط متنوع دارد به سرما و گرما نسبتاً مقاوم است تحمل خشکی را دارد به شوری خاک نیز مقاوم است . عوامل محیطی مانند حرارت، نور، طول روز و رطوبت خاک تا حد زیادی تعیین کننده نحوه رشد و ذخیره قند در ریشه می باشد. خاکهای بارور، دارای زهکشی خوب، بافت متوسط و اسیدیته خنثی تا کمی قلیایی برای چغندر قند ایده آل است . عملکرد در خاکهای نیمه سنگین بشرط وجود زهکشی خوب نیز مطلوب می باشد .
بذرهاى چند‌جوانه: تعداد جوانه‌هاى اين‌گونه بذرها ۲ تا ۵ عدد است و پس از کاشت به‌همين تعداد از آنها، بوته چغندر سبز مى‌شود.
بذرهاى تک جوانه يا منوژرم: اين بذرها تنها يک جوانه دارند و از آن يک بوته مى‌رويد و چنانچه به‌فاصله مناسب کاشته شوند، نيازى به تنک کردن ندارند.
چهار تا شش ماه پيش از زمان کاشت چغندرقند، زمين را آماده مى‌کنند. چنانچه چغندر در تناوب با غلات يا زمين در حالت آيش باشد، به‌وسيله ديسک يا کولتيواتورهاى پنجه‌غازي، کلش باقى‌مانده‌هاى گياهى و علف‌هاى هرز را با خاک سطحى مخلوط کرده و در صورت امکان زمين را آبيارى مى‌کنند. پس از گاورو شدن زمين، کود فسفره لازم را در زمين پخش مى‌کنند و با شخم عميق آن را در عمق مناسب قرار مى‌دهند. چنانچه آب در دسترس نباشد، دادن کود فسفره و شخم عميق آن را در عمق مناسب قرار مى‌دهند. چنانچه آب در دسترس نباشد، دادن کود فسفره و شخم عميق را در پائيز و پس از نخستين بارندگى انجام مى‌دهند. پس از برطرف شدن سرماى زمستان و مساعد شدن هوا در اواخر اسفند يا اوايل فروردين، با استفاده از کولتيواتور يا گاوآهن قلمى زمين را براى کاشت آماده مى‌کنند.