

به تحقیق در فن شعر و شاعری شهره روزگار و استاد مسلم به زبان پارسی بوده و به حق به خاتم الشعرا لقب یافته است، زیرا دستگاه شعر و شاعری به اسلوب اساتید قدیم خراسان و فارس و عراق با مرگ وی برچیده شد و تا قرن سیزدهم ستاره درخشانی که از قدر اول شمرده شود در افق ادب پارسی طلوع نکرد.
وی در آداب عربی و صنعت ترجمه و احاطه در فنون ادب عربی کمال تبحر داشته و این معنی هم از اشعار وی نمایان است.
او تنها كسي بود كه شعر و شاعري را با سبك قديم خراسان، فارس و عراق حفظ كرد و تا قرن سيزدهم شاعري چون او پيدا نشد، زيرا كه شعرگويي در اين سبك با مرگ او برچيده شد و از اين جهت او را 'خاتم الشعرا' ناميده اند.