موضوع : آشنایی با معماری اسلامی و زندگی نامه معمار علی اکبر اصفهانی تحویل در محیط : word

عنوان سفارش : آشنایی با معماری اسلامی و زندگی نامه معمار علی اکبر اصفهانی تعداد صفحه : 35 قیمت : 15000 تومان جهت سفارش اینجا کلیک کنید ارسال لینک دانلود و ایمیل در صورت پرداخت آنلاین <-- نمایش تحقیق بعدی ..... نمایش تحقیق قبلی -->

تخلص: اکبر
تولدو و فات: س یازدهم قمری (1237 قمری)
ملقب به معمار باشی در اصفهان فعالیت داشت و در عهد شاه عباس کبیر (985-1038 ق) بود و طراحی و نقشه های درونی و بیرونی بنا ها و مساجد را خود انجام می داد و در ساخت آنها نیز شرکت می کرد از آثار مشهور وی مسجد شاه اصفهان است در بیست و چهارمین سال سلطنت شاه عباس اول بنا شده است.
دوران صفوی
عصر صفوی، عصر کمال و شکوفایی نبوغ معماری و شهر سازی در ایران است. زیباترین و با شکوهترین آثار معماری ایران در همین دوره، توسط معماران خلاق و هنرمندی چون محمدرضا و علی اکبر اصفهانی آفریده شد. در زمان شاه عباس اول صوفوی از قزوین به اصفهان منتقل شد. اصفهان ئدر مرکز امپراتوری صفوی قرار داشت و نسبت به خراسان نزدیک تر بود.موقعیت جغرافیایی این شهر موجب افزایش سرعت عکس العمل شاه در مقابل تهدیدات ازبکان و عثمانیان بود. شاه عباس بدون ایجاد تغییرات در بخش قدیمی شهر بخشهایی را به آن افزود. میدان نقش جهان، دولتخانه و خیابان چهارباغ در کنار بخش های قدیمی شهر ساخته شدند.
از ویژگی های مهم در شیوه ی معماری این دوره، علاوه بر استحکام و زیبایی ساختار، درخشش بیان است.در آثار این دوره تابش رنگ و نور، و جذابیت سطوح و شکوه چشمگیر آنها، احساس زیبایی خیره کننده ای در بیننده ایجاد می کند و طنین رنگها و سطوح مکرر کاشی های درخشان به منظره ای شفاف، مجرد و روحانی تبدیل می شود.
معماری این دوره از لحاظ وسعت و کارآیی، بسیار متنوع است و در تمامی ابعد حیات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مردم حضوری زنده و پویا دارد. با شکوه ترین مساجد، عظیم ترین میدان ها، زیباترین پل ها و خیابان ها، بزرگترین بازارها، مدرسه ها، کاروان سراها و... در این عصر ساخته شد. و همه در نوع خود در اوج کمال هنری، استحکام و کارآیی و بعضی چنان با شکوه و زیبا و کامل، که گاهی نمی توان باور کرد که انسانی ناچیز آن را پدید آورده باشد. شاید تنها بتوانیم به این گفته ی پیر لوتی نویسنده فرانسوی اشاره کنیم که می گوید:
« اصفهان نه تنها آیینه تاریخ تمدنی کهنسال، که آیینه ی خلاقیت بشر است.اصفهان خود به تنهایی کهکشانی است که دست یافتن به ژرفای زیبایی و عظمت آن ممکن نیست ».
از جلوه های ظاهری و زیبایی و تناسب سر رها و گنبدها و ایوان ها بسیار سخن رفته و دفتر های گوناگونی به آن پرداخته اند، ولی چیزی که بیشتر شایسته بررسی است گوهر معماری ایرانی و منطق ریاضی و عرفانی آن است.درون گرایی و کشش معماران ایرانی بسوی حیاطها و پادیاوها و گودال باغچه ها و هشتی ها و کلاه فرنگی ها که شبستانها را گرداگرد خود گرفته و محیط های دلکش و خودمانی بوجود آورده از دیرباز جزء منطق معماری ایران بوده است. همچنان که در کاخ های تخت جمشید می بینیم که پیرامون حیاطی، اتاق ها، تالارها و ایوان ها جای دارد، در کاخ ساسانی سروستان و خانقاه ها و سراهای پس از اسلام ایران هم ( حتی در خانه های قرن اخیر تهران) می توان دریافت که معمار ایرانی هیچگاه این کشش منطقی خود را از دست نداده و همیشه خانه ها و کاخ ها را چنان ساخته است که گویی مادری مهربان فرزند دلبند خود را گرم در آغوش می فشارد.معمار ایرانی هرگز کار بیهوده( آزموده را دوباره آزمودن) انجام نداده و همیشه کوشیده است چون باغ بانی کار دان و نغز کار، بهترین پیوند را از هر کجا هست بدست آورد و بر تنه ی سخت ریشه و استوار باغ خود بزند.بیش از اینکه تخت جمشید بر پیشگاه کوه رحمت اسوار بشود صدها ایوان و شبستان با ستون های چوبی و سنگی در سراسر جهان متمدن آن روز ساخته شده بود، وقتی نخستین بار در تخت جمشید می بینیم که ستون ها تا آخرین حد ممکن از هم فاصله گرفته است؛ با اینکه شاید بدون اغراق در بعضی از معابد کهن تر خارج از ایران( مثلاً مصر) فاصله ی دو ستون چیزی نظیر قطر آنها بلکه اندکی کمتر است. این معمار ایرانی است که توانسته وسیع ترین دهانه ها را با کسب افزود پیمون ها بوجود آورد و آرایش های گوناگون و سرگرم کننده ای بیافریند، به گونه ای که ساختمان دو اشکوب به اندازه ای از هم دور شده که بعضی گمان می کننده اشکوب زیرین را بعدها بر آن افزوده اند.می دانیم که پوشش بنا در معماری همیشه مسئله مهمی بوده و هماره معماران جهان را به خود مشغول داشته است.
یکی از امتیازات معماری ایرانی در این است که هرگز از مکان هندسی همگن برای پوشش استفاده نشده و از اصطلاحات و نام قوس ها و طاق ها و گنبد ها در زبان فارسی خوب پیداست که بیشتر به شکل بیضی و تخم مرغ و تاب ( بیز) توجه داشته اند.معماری ایرانی ویژگی هایی دارد که شرح آنها در این مختصر حتی فهرست وار هم میسر نیست ولی لازم است در مورد پیمون ( مدول) و کسب افزود و گنجاندن آنها در بنا توضیح مختصری داده شود.
آرایش اجزای معماری در یک طرح ایرانی توسط تجزیه و ترکیب اندازه ها و معیارهای مشخصی انجام می گیرد که معمار به تناسب، فضاهای مورد احتیاج را بوجود می آورد و با کاسته و افزودن و جابجا کردن اجزای آن، طرح منظور را تهیه می کند.
پیمون نه تنها در نقشه و اندازه پایه ها و ستون ها و عرض و طول اتاق ها و راهرو ها اثر دارد بلکه حالت و هیئت نما و در و پنجره و نسبت بین آنها را نیز معین می کند و پیش از همه در پوشش درگاه ها، ایوان ها، طاق ها و گنبدخانه ها تاثیر دارد،بطوری که از پیش معلوم است که مثلاً طبره یا ضخامت گنبد با دهانه مشخص در هر نقطه چه اندازه است، به همچنین ارتفاع، شکل و انحنای آن را برحسب پیمون تعیین می کنند و این است که در هر حال معمار ایرانی با تضمین کافی با کاربرد پیمون کست افزود طرح و محاسبه و اجرای آن را در آن واحد انجام می دهد، بدون آنکه از نا استواری یا بی اندامی آن نگرانی داشته باشد.
پیمون های معماری ایرانی از کهن ترین روزگار تاکنون به کار می رفته و سینه به سینه از پدر به پسر می رسیده است چنانکه تاکنون هم پائیده است و در هر نقطه ایران که معماری سنتی رواج داشته باشد مانند صدها سال پیش رعایت می شود. ..................