موضوع : مقایسه مردم سالاری در قانون اساسی ایران با کشورهای اروپایی تحویل در محیط : word

عنوان سفارش : مقایسه مردم سالاری در قانون اساسی ایران با کشورهای اروپایی تعداد صفحه : 24 قیمت : 9000 تومان جهت سفارش اینجا کلیک کنید ارسال لینک دانلود و ایمیل در صورت پرداخت آنلاین <-- نمایش تحقیق بعدی ..... نمایش تحقیق قبلی -->

مقایسه مردم سالاری در قانون اساسی ایران با کشورهای اروپایی
مردم سالاری در لغت به معنای حکومت توسط مردم بوده و شکلی از حکومت با خواست مردم می‌باشد. مردم سالاری را بعبارتی می‌توان همان ترجمه فارسی لغت دموکراسی دانست از دیدگاه نظریه پردازان سیاسی مفاهیم متنوعی برای مردم سالاری وجود دارد.
• از دیگاه کمینه گرایی یا مینی مالیزم، [۱] مردم سالاری سیستم حکومتی است که در آن شهروندان به گروهی از رهبران سیاسی حق حکومت را از طریق انتخابات دوره‌ای اعطا می نمایند. این نظریه حکومت چند تنی (polyarchy) نیز نامیده می‌شود.
• مفهوم جمعی (Aggregative) مردم سالاری [۲] اذعان دارد که حکومت باید قوانین و سیاستهایی را تدوین نماید که بسیار نزدیک به نظرات میانه مردم باشد، نیم ای در سمت راست و نیمه‌ای در سمت چپ.
• مردم سالاری شورایی (Deliberative) بر مبنای این اصل استوار است [۳] که مردم سالاری حکومت با بحث می‌باشد. مردم سالاران شورایی ادعا می‌کنند که قوانین و سیاستها باید بر مبنای استلالهایی باشد که تمام شهروندان بتوانند آن را بپذیرند. پهنه سیاست باید جایی باشد که رهبران و شهروندان در آن به مباحثه پرداخته، به یکدیگر گوش فرا داده و نظرات خود را تغییر می‌دهند.
• مفاهیم فوق به مردم سالاری از طریق نمایندگان آنها اشاره دارد. مردم سالاری مستقیم (Direct) می‌گوید که شهروندان باید مستقیما و نه از طریق نمایندگان خود در ایجاد قوانین و سیاستها شرکت نمایند. فعالیت سیاسی به خودی خود ارزشمند بوده، موجب اجتماعی شدن و فرهیختگی شهروندان شده و مشارکت مردمی می‌تواند نخبگان توانمند را ارزیابی کند. و مهم‌ترین اینکه شهروندان در حقیقت بر خود حکومت نمی‌کنند مگر آنکه خودشان مستقیما قوانین و سیاستها را تصمیم گیری کرده باشند.
• مفهوم دیگر مردم سالاری تساوی سیاسی بین تمام شهروندان می‌باشد. این مفهوم به جوامعی اشاره می نماید که در آنها عرف، روش و الگوهایی وجود دارد که به‌عنوان راهنماهایی به سوی تساوی قدرت سیاسی تلقی می‌شوند. اولین و مهم‌ترین این عرفهای اجتماعی عبارت از رخداد منظم، آزاد و آشکار انتخابات می‌باشد که به منظور انتخاب نمایندگانی می‌باشد که پس از انتخاب شدن مدیریت کل و یا عمده سیاستهای عمومی جامعه را عهده دار می‌شوند.
در این دیدگاه ممکن است اشکال شود که اکثریت رای دهندگان برای سیاست تصمیم می‌گیرند نه اکثریت مردم و بنابراين راه بحث در باره اجباری شدن مشارکت سیاسی مثل رای دادن اجباری را باز می نماید. و نیز اشخاص با پشتوانه مالی بیشتر امکان تأثیر گذاری بیشتری در جامعه در مبارزات انتخاباتی داشته و بنابراين ممکن است قوانینی جهت شفاف سازی منابع مالی در اختیار نامزدهای انتخاباتی مورد نیاز باشد. [۴]
انقلاب اسلامی ایران و تأسیس نظام مردم‌سالاری دینی
یکی از مهمترین علل وقوع انقلاب اسلامی در ایران، وجود حکومت استبدادی پادشاهی و بی‌اعتنایی و حتی مخالفت آن حکومت با اعتقادات مذهبی مردم بود. به همین دلیل، پس از پیروزی انقلاب در 22 بهمن 1357، اصلی‌ترین و اولین تلاش نظام جدید، بنا و استقرار دولتی بود که از یک سو اصول و معیارهای دموکراتیک در آن رعایت شود و خطر همیشگی استبداد از ایران رخت بربندد و از سوی دیگر خواسته قلبی و واقعی ملت ایران که همان پیاده شدن و اجرای احکام اسلامی است تحقق یابد.
این گزاف نیست اگر بگوییم که مهمترین و بزرگترین دستآورد سیاسی انقلاب اسلامی ایران تحقق نظام جمهوری اسلامی است که در آن اصل «حاکمیت مردمی» یا «جمهوریت» با اصل «حاکمیت الهی انتصاب سیاسی» یا «اسلامیت» همزیستی و همخوانی دارد و باور به منبع یزدانی قانون و نه فقط منبع انسانی آن، محترم شمرده می‌شود.[1] هدف این مقاله نشان دادن شواهدی است در جهت سلسله اقداماتی که بلافاصله پس از پیروزی انقلاب برای تأسیس و استقرار نهادهای مدنی و مردمی صورت گرفت و در نهایت در قالب نظام «مردم سالاری دینی» نمایان گشت. اگرچه این شواهد متعدد و مختلف هستند لیکن شواهدی که در اینجا مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌گیرند عبارتند از: الف ـ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و نقش و جایگاهی که مردم‌سالاری
دینی در آن دارد ب‌ـ نظریه ولایت‌فقیه و مبانی مشروعیت مردمی و الهی آن؛ و ج ـ سیره عملی و عملکرد نظام جمهوری اسلامی ایران.
..................