موضوع : مدیریت ریسک تحویل در محیط : word

عنوان سفارش : مدیریت ریسک تعداد صفحه : 15 قیمت : 6000 تومان جهت سفارش اینجا کلیک کنید <-- نمایش تحقیق بعدی ..... نمایش تحقیق قبلی -->

مدیریت ریسک
عدم اطمینان محیطی و شدت رقابت سازمانها و مدیران، آنها را با چالشهای متعدد مواجه ساخته است. برای مدیر مؤثر این چالشها، رویکردهای نوین مدیریت و شایستگیهای خاص طرح و توصیه شده است. شناسایی و مدیریت ریسک یکی از رویکردهای جدید است که برای تقویت و ارتقای اثربخشی سازمانها مورد استفاده قرار می گیرد. به طورکلی، ریسک با مفهوم احتمال متحمل زیان و یا عدم اطمینان شناخته می شود که انواع مختلف و طبقه بندیهای متنوع دارد. یکی از این طبقه‌بندیها ریسک سوداگرانه و ریسک خطرناک است. تمامی اشکال ریسک شامل عناصر مشترکی چون محتوا، فعالیت، شرایط و پیامدها هستند. طبقه بندی دیگر ریسک استراتژیک و ریسک عملیاتی است. مدیریت ریسک به مفهوم سنجش ریسک و سپس اتخاذ راهبردهایی برای مدیریت ریسک دلالت دارد. انواع ریسک ها برحسب احتمال وقوع و تأثیر آنها قابل تقسیم است که نتیجه آن پورتفوی ریسک و اعمال استراتژی‌های مناسب (انتقال، اجتناب، کاهش و پذیرش) است.
مقدمه
تحولات عمده در محیط کسب و کار، مثل جهانی شدن کسب و کار و سرعت بالای تغییرات در فناوری، باعث افزایش رقابت و دشواری مدیریت در سازمانها گردیده است. در محیط کسب و کار امروز، مدیریت و کارکنان می بایست توانایی برخورد با روابط درونی و وابستگیهای مبهم و بغرنج میان فناوری، داده ها، وظایف، فعالیتها، فرایندها و افراد را دارا باشند. در چنین محیطهای پیچیده ای سازمانها نیازمند مدیرانی هستند که این پیچیدگیهای ذاتی را در زمان تصمیم گیریهای مهمشان لحاظ و تفکیک کنند. مدیریت ریسک مؤثر که بر مبنای یک اصول مفهومی معتبر قرار دارد، بخش مهمی از این فرایند تصمیم گیری را تشکیل می دهد. در این مقاله این اصول بوسیله شناسایی عناصر اصلی ریسک و بررسی چگونگی تأثیر بالقوه این عناصر در موفقیت سازمانها و چگونگی مقابله و مدیریت ریسک ها مورد بحث قرار می گیرد.
مديريت ريسك
مدیریت ریسک کاربرد سیستماتیک سیاست‌های مدیریتی، رویه‌ها و فرایندهای مربوط به فعالیت‌های تحلیل، ارزیابی و کنترل ریسک می‌باشد. مدیریت ریسک عبارت از فرایند مستندسازی تصمیمات نهایی اتخاذ شده و شناسایی و به‌کارگیری معیارهایی است که می‌توان از آنها جهت رساندن ریسک تا سطحی قابل قبول استفاده کرد.
تعاريف
از طرف موسسه مديريت پروژه، مديريت ريسك به عنوان يكي از نه سطح اصلي «كليات دانش مديريت پروژه» معرفي شده‌است. در تعريف اين موسسه، مديريت ريسك پروژه به فازهاي شناسايي ريسك، اندازه گيري ريسك، ارائه پاسخ (عكس العمل در مقابل ريسك) و كنترل ريسك تقسيم شده‌است. در اين تعريف، مديريت ريسك پروژه عبارت است از «كليه فرايندهاي مرتبط با شناسايي، تحليل و پاسخگويي به هرگونه عدم اطمينان كه شامل حداكثرسازي نتايج رخدادهاي مطلوب و به حداقل رساندن نتايج وقايع نامطلوب مي‌باشد». در منابع مختلف، تعاريف ديگري نيز ارائه شده‌است. بنا بر نظر بوهم، مديريت ريسك فرايندي شامل دو فاز اصلي است؛ فاز تخمين ريسك (شامل شناسايي، تحليل و اولويت بندي) و فاز كنترل ريسك (شامل مراحل برنامه ريزي مديريت ريسك، برنامه ريزي نظارت ريسك و اقدامات اصلاحي) مي‌باشد. بنا به اعتقاد فيرلي مديريت ريسك داراي هفت فاز است:
آگاهي نسبت به مديريت دانش در بخش دولتي
عمده ترين بخش يك تجربه موفق مديريت دانش، بالا بردن آگاهي تمامي مديران در همه رده ها و حتي كاركنان جزء است. براي اين كه سازمان بتواند فعاليت هاي مديريت دانش خود را هدايت كند بايد مفهوم مديريت دانش به صورت روشن تفهيم و در مورد منافع آن در بين همه كاركنان سازمان صحبت شود. مفهوم مديريت دانش بحث تازه اي نيست. سازمان ها معمولاً به شكل هاي مختلفي براي تصميم گيري و توليد كالا و خدمات، مديريت دانش را تجربه كرده اند اما اين تجربه ها نظام مند و اصولي نبوده است. اصولاً آنچه درباره مديريت دانش، جديد است وجود آگاهي نسبت به فرآيند مديريت دانش است. سازمان هايي كه بدون آگاهي و دانايي به اجراي مديريت دانش مي پردازند به تمامي منافع حاصل از آن دست نخواهند يافت. مديريت سنجيده دانش به روش هاي نظام مند و كل نگرانه مي تواند آگاهي افراد و سازمان ها را در مورد فوايد مديريت دانش افزايش دهد. نويسندگان اين مقاله متوجه شدند كه آگاهي نسبت به مديريت دانش در بخش دولتي پايين است. اين مسأله مي تواند بر پياده سازي كارآمد اقدام هاي مديريت دانش در سازمان هايي كه به دنبال ارتقاي عملكرد خود هستند، تأثير بگذارد. بنابراين، براي يك سازمان حياتي است كه هنگام شروع اقدام هاي مديريت دانش مفهوم مديريت دانش را به خوبي فهميده باشد.
۱) شناسايي فاكتورهاي ريسك؛ ۲) تخمين احتمال رخداد ريسك و ميزان تأثير آن؛ ۳) ارائه راهكارهايي جهت تعديل ريسك‌هاي شناسايي شده؛ ۴) نظارت بر فاكتورهاي ريسك؛ ۵) ارائه يك طرح احتمالي؛ ۶) مديريت بحران؛ ۷) احيا سازمان بعد از بحران. موسسه مهندسي نرم افزار، به عنوان يكي از سازمانهاي پيشرو در ارائه روشهاي جديد در مديريت پروژه‌هاي نرم افزاري، به مديريت ريسك پروژه به عنوان فرايندي با ۵ فاز مجزا نگاه مي‌كند (شناسايي، تحليل، طراحي پاسخ، رديابي و كنترل) كه با يك سري عمليات انتقال ريسك مرتبط است. موسسه مديريت پروژه، در راهنماي خود در مورد كليات دانش مديريت پروژه (نسخه سال ۲۰۰۰)، براي فرايند مديريت ريسك پروژه شش فاز را معرفي كرده‌است: ۱) برنامه ريزي مديريت ريسك، ۲) شناسايي، ۳) تحليل كيفي ريسك، ۴) تحليل كمّي ريسك، ۵) برنامه ريزي پاسخ ريسك و ۶) نظارت و كنترل ريسك. كليم و لودين، براي مديريت ريسك يك فرايند چهار مرحله‌اي را معرفي كرده‌اند (شناسايي، تحليل، كنترل و گزارش) كه در موازات چهار قدم معروف دمينگ در مديريت پروژه (برنامه ريزي، اجرا، بررسي و عمل) قرار مي‌گيرند.
چاپمن و وارد
يك فرايند مديريت ريسك پروژه كلي را ارائه كرده‌اند كه از نه فاز تشكيل شده‌است: ۱) شناسايي جنبه‌هاي كليدي پروژه؛ ۲) تمركز بر يك رويكرد استراتژيك در مديريت ريسك؛ ۳) شناسايي زمان بروز ريسك ها؛ ۴) تخمين ريسكها و بررسي روابط ميان آنها؛ ۵) تخصيص مالكيت ريسكها و ارائه پاسخ مناسب؛ ۶) تخمين ميزان عدم اطمينان؛ ۷) تخمين اهميت رابطه ميان ريسك¬هاي مختلف؛ ۸) طراحي پاسخها و نظارت بر وضعيت ريسك و ۹) كنترل مراحل اجرا.
كرزنر
مديريت ريسك را به صورت فرايند مقابله با ريسك تعريف كرده و آن را شامل مراحل چهارگانه زير مي‌داند: ۱) برنامه ريزي ريسك، ۲) ارزيابي (شناسايي و تحليل) ريسك، ۳) توسعه روشهاي مقابله با ريسك و ۴) نظارت بر وضعيت ريسكها.