کشور مصر در شمال قاره آفريقا و در کنار درياي مديترانه و سرخ قرار دارد و وسعت آن از لحاظ بزرگي، بيست و هشتمين کشور جهان محسوب مي شود. مرزهاي اين کشور از غرب به ليبي و از شرق به درياي مديترانه و درياي سرخ و از شمال به فلسطين اشغالي و از جنوب به سودان محدود مي شود.

هواي مصر تقريباً در تمام فصل ها غبار آلود است. علاوه بر گرد و غبار، ذرات معلق شن نيز هواي بياباني مصر را همراهي مي کنند. آب و هواي مصر در نقاط مختلف متفاوت است در تابستان در صحراها هوا گرم و در ساير نواحي خشک و مرطوب است .کانال سوئز يکي از مهمترين کانالهاي ارتباطي جهان به شمار مي آيد اين کانال درياي مديترانه را به درياي سرخ مرتبط مي کند.از نظر پراکندگي جمعيت در مصر ، 47 درصد در شهرها و 52 درصد در روستاها اسکان دارند، در بعد فرهنگي تنها 44 درصد از مردم مصر با سواد هستند و 56 درصد باقي بي سوادي مي باشند که در ميان بيسوادان 21 درصد زن و 42 درصد مرد وجود دارد.

نژاد مردم مصر از قرنها پيش يعني از زمان فراعنه بيشتر سفيد پوست و از نژادهاي (مصري، بدوي و نوبه اي) بوده اند، نژادهاي مختلف در مصر وجود ندارند و غالب مردم مصر از نژاد «سامي» هستند. بافت جمعيتي در مصر روستايي و شهري است که وجه تمايز آن را فرهنگ روستا مشخص مي کند. همچنين شهرهاي دور از مرکز تا اندازه اي همچنان متأثر از فرهنگ بومي مربوط به خود هستند. لذا مردم مصر با يکديگر روابط عاطفي خوبي دارند. زبان و خط طبق قانون اساسي آن کشور عربي است جمهوري عربي مصر از لحاظ وسعت، موقعيت جغرافيايي، تعداد جمعيت و پيشرفت مهمترين کشور عربي و مصر از نظر تاريخي از کشورهاي با قدمت تاريخي است

فرهنگ مصر فرهنگي اسلامي و غني است که از زمانهاي قديم دانشمندان و انديشمندان بسياري در معروفترين دانشگاه مصر دانشگاه الازهر فعاليت داشته اند. مصر تنها کشور عربي است که اقتصاد آن نسبت به ديگر کشورهاي عربي و آفريقايي پيشرفت چشمگيري داشته است. اکثر جمعيت مصر کشاورز مي باشند که در دره و يا دلتاي نيل که قابل کشاورزي است، زندگي مي کنند. مهمترين نقش تعيين کننده از عوامل طبيعي و جغرافيايي در مصر، کانال سوئز است. موقعيت جغرافيايي و شرايط اقليمي مصر سبب شده اين کشور در منطقه خاورميانه و قاره آفريقا نقش مهمي ايفا نمايد. از ديگر مشخصه هاي عمده مصر، رود نيل است که بر بسياري از جنبه هاي زندگي مردم از جمله سياسي، اقتصادي و حتي نظامي، تأثير گذاشته است.

مساحت کل بخش خشکی خاورمیانه، 7،3میلیون کیلومتر مربع(8،2 میلیون مایل مربع) است. بخش عمده ی مساحت این سرزمین را دشت های هموار یا فلات های مرتفع به خوداختصاص داده اند . نواحی بیابانی پهناور در سرتاسر دامنه جنوبی منطقه‏‏، شامل بیابان لیبی و بیابان عربی در مصر، ربع الخالی در مناطق جنوبی عربستان سعودی ، و بیابان سوریه در محل تقاطع عربستان سعودی، اُردن، سوریه و عراق، گسترش یافته اند. نواحی کوهستانی شمالی، شامل کوه های توروس(Taurus Mountains) در ترکیه، رشته کوه های البرز و زاگرس در ایران و کوهستان های شمال عراق می باشند. بخش اعظم دنباله شمالی دره بزرگ ریفت(Great Lift Valley) در سوریه، لبنان، اُردن و اسرائیل واقع شده است، گود ی ای که از خاورمیانه تا آفریقای جنوب شرقی امتداد یافته است. دریای خزر، بزرگترین دریای داخلی محصور در منطقه و تنها دریایی که از اهمیت اقتصادی برخوردار است، مرز شمالی ایران را دربر می گیرد. منطقه خاورمیانه به طور مشخص در معرض زمین لرزه قراردارد، پدیده ای که در طول نیمه ی دوم قرن 20 ویرانی های فراوانی خصوصا در ایران و ترکیه پدید آورده است.

میزان بارندگی و دمای هوا در سراسر خاورمیانه و حتی در داخل کشورهای اینمنطقه بطور قابل ملاحظه ای متغیر است. برای مثال نواحی ساحلی دریای خزر در شمال ایران، سالانه حدودا تا 2000میلی متر(80 اینچ) بارندگی دارد، درحالیکه مناطق بیابانی ایران ممکن است به مدت چندین سال شاهد هیچ نوع بارندگی نباشند. دمای هوا نیز بر منطقه به منطقه تغییر می کند. دمای هوای آنکارا، در مرکز منطقه ی فلات ترکیه از میانگین صفر درجه سانتیگراد (32درجه فارنهایت) در ماه ژانویه به میانگین 23درجه سانتیگراد(73 درجه فارنهایت) در ماه ژوئیه تغییر می یابد. به عکس، نواحی ساحلی کم ارتفاع شبه جزیره ی عربستان ( شبه جزیره ی بزرگ واقع در شمال اُردن و عراق) و نیز نواحی هم مرز با دریای مدیترانه دمای معتدل تری را در زمستان تجربه می کنند: میانگین دمای هوای جده، واقع در بخش غربی عربستان صعودی‏، درماه ژانویه 24 درجه ی سانتیگراد(75 درجه فارنهایت) و در ماه ژوئیه 31 درجه ی سانتیگراد (89درجه ی فارنهایت). نواحی بیابانی کم ارتفاع واقع در نواحی داخلی شبه جزیره ی عربستان، ایران، عراق و مصر دوره هایی بسیار گرم را در تابستان، با دمایی که اغلب به 45 درجه ی سانتیگراد (113 درجه ی فارنهایت) و یا بیشتر هم می رسد، تجربه می کنند.

به غیر از رود نیل، که بیشتر ذخیره ی آب و نظام های آبیاری مصر را تغذیه می کند، ونیز رودخانه های دجله و فرات که آب مورد نیاز عراق، سوریه و ترکیه را تامین می کنند، هیچ رودخانه بزرگ یا آبراه قابل کشتیرانی دیگری در منطقه وجود ندارد. دریای جلیله ( دریاچه ی تیبریاس) در شمال اسرائیل، که از شمال به وسیله ی رودخانه ی کم عمق و غیرقابل کشتیرانی اُردن تغذیه می شود، منبع اصلی آب شیرین اسرائیل را فراهم می-سازد. با چنین محدودیتی در ذخایر آبی، دسترسی به آب برای آشامیدن، آبیاری، و برق آبی، در بسیاری از قسمت های خاورمیانه از اهمیت حیاتی روزافزونی برخوردارشده است.