جهت سفارش اینجا کلیک کنید 
موتور جستجوی پیشرفته مقالات و تحقیقات و ...
3G واژه علمی است که برای نسل بعدی سیستم های ارتباطی سیار به کار گرفته می شود. این فناوری جدید، بستر مناسبی را در حمایت از ارائه مؤثر خدمات چندرسانه ای فراهم می سازد. گذشته از این، دربردارنده سیستمهای موثری برای انتقال (over-the-air ) خدمات فعلی نظیر صدا، متون اطلاعاتی و داده های امروزی است.
امواج الکتورمغناطیسی، نخستین بار به عنوان شبکه های ارتباطی در اواخر قرن نوزدهم پشتیبانی شدند. سیستم های اولیه ی ارائه دهنده ی خدمات تلفن همراه (car phone ) در اواخر سال 1940 و اوایل سال 1950 در امریکا و اروپا شناسایی شدند. این سیستم های ارتباطی اولیه، قادر به جابجایی نبودند. افزون بر این، محدودیت حرکت، گنجایش پایین، خدمات محدود و کیفیت ضعیف مکالمه از جمله معایب این سیستم های بود. تجهیزات مذکور، سنگین، حجیم، پرهزینه و مستعد مداخلات بودند. به دلیل وجود این محدودیت خا، تعداد مشترکین آن در اوایل سال 1980 کمتر از یک میلیون نفر در سرتاسر جهان گزارش شدع؛
معرفی سیستم های سلولی در اواخر سال 1970 و اوایل سال 1980 بیانگر یک جهش کوانتومی (بویژه به لحاظ گنجایش و انتقالات) در شبکه های ارتباطی سیار است. فناوری نیمه رسانا و ریز پردازنده، نقش بسزایی را در تولید سیستم های سیار پیچیده تر، کوچک و با وزن سبک تر ایفا می کنند. این سیستم های سلولی 1G تنها قادر به انتقال اطلاعات صوتی است. از شاخص ترین سیستم های 1G می توان به سیستم تلفن همراه پیشرفته (AMPS) تلفن سیار نوردیک (NMT) و سیستم ارتباطی (TACS) اشاره کرد. طی معرفی IG، بازارهای جهانی، رشد سالانه 30 الی 5 درصدی را نمایان ساختند همچنین در سال 1990 تعداد مشترکین آن به 20 میلیون نفر رسید.
توسعه سیستم های سلولای 2G، مستلزم بهبود کیفیت انتقال، گنجایش سیستم و پوشش دهی ایده ال است. پیشرفتهای بیشتر در فناوری نیمه رسانا و ابزارهای میکروموجی، تبدیل انتقال دیجیتالی را به ارتباطات سیار به همراه داشت. انتقالات کلامی هنوز تحت تاثیر مسیرهای هوایی قرار دارد. با این همه تقاضا برای فاکس، پیام کوتاه و انتقال داده به شدت بالاست. خدمات مکمل نظیر پیشگیری از کلاهبرداری و کدگذاری داده های کاربر، به آن دسته از ویژگیهای استانداردی تبدیل شده اند که با شبکه های ثابت قابل مقایسه اند. سیستم های سلولی 2G، مواردی مثل GSM، AMPS دیجیتالی (D-AMPS) ، CDMA و ارتباطات دیجیتالی شخصی (PDC)، تحت پوشش قرار می دهد. استانداردهای مختلف با هدف ارتقای سطوح انتقال، قابلیت ها و حوزه های خدماتی (سیستم های فراخوانی، تلفن بی سیم، حلقه های محلی بی سیم، رادیوهای بسیار خصوصی، سیستم های سلولی و سیستم های ماهواره ای سیار) به کار گرفته می شوند.اکثر استانداردها، تنها در یک کشور یا ناحیه اجرا شد و اغلب مقیاس ناپذیرند. GSM ، موفق ترین نمونه از خانوادة استانداردهای سلولی است (GSM900، GSM- راه آهن [GSM–R]، GSM1800, GSM1900 و GSM400) که امکان حمایت از 250 میلیون مشترک را در سرتاسر جهان و نیز امکان برقراری ارتباطات رومینگ بین المللی را در 140 کشور و 400 شبکه فراهم ساخته است.
مرحله 1 استانداردسازی GSM900 در سال 1990، توسط مؤسسه استانداردهای مخابراتی اروپا (ETSI) تکمیل شد. این مرحله، شامل کلیه مراحل مربوط به عملیات شبکه GSM است. چندین خدمات حامل و ارتباطی، مورد توصیف قرار گرفته شد (شامل انتقال داده تا 9.6 kbps) از سوی دیگر، برخی از خدمات مکمل راهبردی نیز پیشنهاد شد. در سال 1996، ETSI، اقدام به تقویت و اشاعه GSM در محله +2 و ادغام آن با قابلیت های 3G نمود. اشاعه GSM مرحله دوم، معرفی ویژگی های مهم 3G نظیر خدمات شبکه ای هوشمند (IN) را در کنار فناوری هایی مثل (CAMEL)، (CODEC)، (EFR)، (AMR)، (HSCSD)، (GPRS) و (EDGE) به همراه داشت. UMTS، یک متوالی 3G GSM است که قادر بر پایه شبکه های تقویت شده GSM، قادر به مطابقت با آن است (مرحله دوم).
ویژگی های اصلی سیستم 3G، تحت عنوان IMT–2000، وجود استانداردهای یکپارچه ای است که از مشخصه های زیر تبعیت می نمایند.