پر اشتهایی عصبی یکی از انواع اختلالات خوردن است که با آ شفتگی شدید در رفتار خوردن مشخص می شوند. به طور کلی اختلالات خوردن شامل بی اشتهایی عصبی و پر اشتهایی عصبی است که هدف ما بررسی پر اشتهایی عصبی است. پر اشتهایی عصبی که شایعتر از بی اشتهایی عصبی است، به صورت دوره های تکرار شونده مصرف زیاد غذا همراه با احساس از دست دادن کنترل ظاهر می شود . فاصله ی اجتماعی یا ناراحتی جسمی یعنی دل درد و تهوع ، دوره ی پر خوری را قطع می کند و در پی آن احساس گناه ، افسردگی یا نفرت از خود ظاهر می شود. (بیابانگرد، 1375)

در نوع پاکسازی، شخص مرتبا اقدام به استفراغ عمدی یا سوء استفاده از مسهل یا مدّر می کند .در نوع بدون پاکسازی ، بیمار از رفتار های جبرانی نا متناسب برای پیشگیری از افزایش وزن ، نظیر روزه گرفتن و ورزش استفاده می کند اما دست به روش های دفع تحمیلی نمی زند. (بیابانگرد، 1375)

طبق DSM – IV ویژگی اساسی پر اشتهایی عصبی، دوره های عود کننده پر خوری است به علاوه احساس فقدان کنترل بر رفتار غذا خوردن است، در ضمن این مراحل ،استفراغ عمدی ، استفاده از مسهل و مدّر ،رژیم غذایی با محدودیت شدید، ناشتا ماندن ،ورزش سنگین برای پیشگیری از بالا رفتن وزن و نگرانی دائم در مورد شکل و وزن بدن مشاهده می شود. پر خوری معمولی حدود یک سال قبل از اقدام به استفراغ شروع می شود.

علائم اساسی پر اشتهایی عصبی پر خوری دوره ای و روش های نا مناسب جبرانی برای جلوگیری از کسب وزن است.افراد مبتلا به پر اشتهایی روانی از ملاکهایی مانند شکل و وزن بدن برای خود سنجی استفاده می کنند .برای اینکه این اختلال به فردی نسبت داده شود باید پرخوری دوره ای و رفتار های جبرانی نا مناسب به طور متوسط ، حداقل دوبار در هفته برای مدت سه ماه رخ دهند.

پر خوری دوره ای عبارت است از : خوردن غذا در دوره زمانی معین به مقداری بیش از آ نکه اغلب افراد در شرایط مشابه می خورند. (بیابانگرد، 1375)

«دوره زمانی معین» به محدودیتهای زمانی ، معمولا کمتر از دو ساعت اطلاق می شود. برای مثال فردی ممکن است در یک رستوران رفتار پر خوری دوره ای را شروع کند و سپس در برگشت به منزل آن را ادامه دهد. البته باید توجه داشت که خوردن مداوم مقادیر جزیی غذا در طول روز به عنوان پر خوری دوره ای تلقی نمی شود.

نوع غذای مصرفی در پر خوری های دوره ای متفاوت است که عمدتا غذاهایی را که حاوی کالری زیادی هستند مانند بستنی و کیک را شامل می شود. با وجود این به نظر می رسد که پر خوری دوره ای بیشتر با نا هنجاری در مقدار غذای مصرف شده مشخص می شود تا با اشتیاق برای یک ماده ی غذایی خاص نظیر کربوهیدرات .اگر چه افراد مبتلا به پر اشتهایی عصبی در ضمن پر خوری دوره ای بیش از افراد غیر مبتلا به پر اشتهایی عصبی هنگام غذا خوردن کالری مصرف می کنند ، اما شکستن کالری های مشتق شده از پروتئین ، چربی و کربوهیدرات بین آنها مشابه است. (بیابانگرد، 1375)

افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی نوعا از مشکلات مربوط به خوردن خود شرمسار هستند و می کوشند تا علائم خود را پنهان سازند. پر خوری دوره ای معمولا در تنهایی، یا تا جای ممکن به طور پنهانی انجام می شود. پر خوری دوره ای اغلب ادامه می یابد تا اینکه فرد احساس ناراحتی یا حتی احساس دردناکی پیدا کند. پر خوری دوره ای نوعا از طریق حالات خلق ملول، عوامل فشار زای یبن فردی، گرسنگی شدید به دنبال محدودیت غذایی، یا احساسات مرتبط با وزن، شکل و غذا ایجاد می شود .پر خوری دوره ای ممکن است به طور گذرا ملال را کاهش دهد، اما انتقاد از خود و خلق افسرده اغلب ادامه می یابد .

علامت اساسی دیگر پر اشتهایی عصبی به کار گیری عود کننده رفتار های جبرانی برای پیشگیری از افزایش وزن است .بسیاری از افراد مبتلا به پر اشتهایی عصبی در تلاش برای جبران پر خوری دوره ای روش های متعددی به کار می گیرند .شایع ترین تکنیک جبرانی ایجاد استفراغ پس از یک دوره ی پر خوری است .این روش پاکسازی توسط 90-80 درصد از افراد مبتلا به پر اشتهایی عصبی که برای درمان به درمانگاه ها مراجعه می کنند استفاده می شود .استفراغ موجب احساس راحتی در شکم و رفع احساس نفخ شده و سبب می گردد که شخص بدون ترس از بالا رفتن وزن به پر خوری ادامه دهد. افسردگی غالبا در پی این دوره ها فرا می رسد و به «دلتنگی پس از سور چرانی» معروف است. در بعضی موارد، استفراغ به خودی خود هدف می شود، و شخص به منظور استفراغ کردن پر خوری دوره ای می کند یا پس از خوردن مقدار جزیی غذا استفراغ می کند. افراد مبتلا به پر اشتهایی عصبی ممکن است برای ایجاد استفراغ از روش های مختلفی استفاده کنند ،از جمله استفاده از انگشتان یا وسایل برای تحریک رفلکس اوغ زدن (داخل کردن انگشت در حلق). افراد معمولا در ایجاد استفراغ مهارت پیدا می کنند و سر انجام قادر خواهند بود هر وقت اراده کنند استفراغ نمایند. دیگر رفتار های پاکسازی مشتمل بر سوء مصرف ملین ها و مدّرها می باشد . (بیابانگرد، 1375)