شاید در دوره ای که جهان تنها به رشد صنعتی خود توجه می نمود ، کمتر کسی فکر می کرد که ممکن است روزگاری برسد که نگرانی ناشی از تخریب محیط زیست به یک کابوس جهانی تبدیل شود .در آن زمان هر کسی فکر می کند که توسعه هزینه ای دارد و هزینه توسعه صنعتی و تکنولوژیکی تخریب محیط زیست است و چاره ای جز پذیرش آن نیست .برای اولین بار در کنفرانس استکهلم در سال 1972 بود که نگرانی های زیست محیطی مطرح گردید . هر چند که راهکاری جدی در کنفرانس مطرح نگردید اما زمینه ساز تشکیل اجلاس زمین شد که در سال 1992 برای نجات زمین در ریو دوژانیرو تشکیل گردید . از درون اجلاس زمین توافق نامه ها و پروتکل هایی بیرون آمد که از جمله آن می توان به پروتکل کارتاهنا ، کیوتو ، ژوهانسبورگ و ... اشاره نمود که هدف همه آن ها حفظ محیط زیست از دست انسان در یک زمینه مورد نظر است . آن چه که در این تحقیق مورد نظر ما است ، پروتکل کارتاهنا به عنوان یکی از تعهد نامه هایی است که ما را ملزم می کند تا سازواره های تولیدی خود را تحت کنترل و نظارت قرار دهیم .

پروتکل جهانی ایمنی زیستی کارتاهنا

پروتکل ایمنی زیستی یک موافقتنامه تعهدآور بین المللی زیست محیطی است که در روند مذاکرات به عمل آمده میان متخصصان ، نمایندگان و صاحبان صنایع ، تجارت و کشاورزی بیش از 170 کشور و سازمان ، طی اجلاس فوق العاده همایش متعهدان اجلاس تنوع زیستی به تصویب رسید.کنوانسیون تنوع زیستی در ماه می سال 1992 میلادی در نایروبی به نتیجه نهایی رسید و در همان سال در 5 ژوئن 1994 در کنفرانس ریودوژانیرو امضا شد . امروزه می توان این کنوانسیون را اصلی ترین ابزار بین المللی برای کنترل نقل و انتقال فرامرزی محصولات مهندسی ژنتیک و فن آوری زیستی نوین در نظر گرفت . هدف اصلی این کنوانسیون ، حفظ تنوع زیستی و استفاده از پایدار از منابع طبیعی و تقسیم منافع حاصل از آن به گونه ای عادلانه است . مفاهیم اولیه ای که در این زمینه مورد نظر بوده است ، حفظ سلامت انسان و محیط زیست از خطرات بالقوه محصولات زیست فن آوری نوین است . از طرفی ظرفیت های عظیم زیست فن آوری نوین در بهبود زندگی نوع بشر ، به ویژه برطرف کردن کردن نیازهای غذایی ، کشاورزی و بهداشتی در نظر گرفته شده است .در نشست دوم که در نوامبر 1995 برگزار گردید ، یک گروه کاری با تکیه بر جنبه های نقل و انتقال فرامرزی ارگانیسم های تغییر یافته زنده که ناشی از عملکردهای زیست فناوری باشند تشکیل گردید که نتیجه کار آنها در ژانویه سال 2000 در مونترال کانادا نهایی شد.

الجزایر ، بنین ، بوتسوانا ، کامرون ، دموکراتیک خلق کنگو ، جیبوتی ، مصر ، اریتره ، گامبیا ، غنا ، کنیا ، لسوتو ، لیبریا ، مالی ، ماداگاسکار ، موزامبیک ، ماریتیوس ، نامیبیا ، نیجر ، رواندا ، سنگال ، سی چلز ، افریقای جنوبی ، سودان ، توگو ، تانزانیا ، اوگاندا ، تانزانیا ، زامبیا ، زیمباوه،کیپ ورد (35 کشور) .

بنگلادش ، بوتان ، کامبوج ، چین ، قبرس ، کره ، فیجی ، هنوستان ، اندونزی ، ایران ، ژاپن ، اردن ، کریباتی ، مالزی ، مالدیو ، جزایر مارشال ، مغولستان ، نایورو ، نیو ، عمان ، پالائو ، ساموآ ، جزایر سلیمان ، سری لانکا ، سوریه ، تاجیکستان ، تونگا ، ویتنام،یمن ،تایلند (31 کشور) .

آلبانی ، ارمنستان ، آذربایجان ، بلاروس ، بلغارستان ، کرواسی ، جمهوری جک ، استوانی ، مجارستان ، لاتیوا ، لیتوانی ، لهستان ، مولدوا ، رومانی ، اسلواکی ، جمهوری سابق یوگوسلاوی ، اوکراین ، (18 کشور) .

آنتیگوا و باربودا ، باهاما ، باربادوس ، بولیوی ، بلیز ، برزیل ، کلمبیا ، کوبا ، دومینیکا ، اکوادور ، السالوادور ، گرانادا ، گواتمالا ، مکزیک ، نیکاراگوئه ، پاناما ، پاراگوئه ، پرو ، سنت کیتس و نویس ، سنت لوئیس ، سنت وینسنت ، گرنادینس ، ترینیداد و توباگو ، ونزوئلا(24 کشور).