با افز ايش جمعيت ، توسعه وگسترش شهرنشيني، انسان ها به تدريج از طبيعت دور شده و تراكم بيش از حد جمعيت و دخالت درمحيط طبيعي و ايجاد محيط هاي انسان ساخت، نيازهاي زيست محيطي جسمي و روحي انسان را بيشتر بروز داده كه براي رفع اين نيازها انسان شهرنشين اقدام به احداث فضاي سبز نموده است.

كاركرد فضاي سبز شهري، به ويژه در كلان شهرها بسيار مهم بوده و وجود آ ن ها بخش جداناپذيري از مجموعه شهرها تلقي مي شوند. ارزش و اهميت فضاي سبز شهري تا آن جاست كه كارشناسان آن را به عنوان ريه تنفسي شهرها نام نهاده اند، بعلاوه فضاهاي سبز شهري مي توانند فشارهاي روحي، رواني و نيازهاي جسمي انسان شهرنشين را نيز كاهش دهند.

استفاده از گياهان در فضاهاي شهري كه نتيجه مستقيم بازسازيهاي شهري بود در نيمه قرن نوزدهم افزايش يافت،در قرن بيستم بر خلاف باغ هاي تفريحي قرن 18 و 19 باغ هاي كاربردي،يا فضا هاي سبز ايجادشدند.اين باغ ها تا حدي به احتياجات جديد شهروندان،ناشي از كثرت شهر نشيني پاسخ مي دادند .توجه به فضاهاي سبز شهري در كشور ما نيز از دهه 30هجري شمسي با احداث (باغ ملي )در تهران و سپس تبديل آن به پارك شهر آغاز شد وبدين ترتيب گسترش شهرها در دهه هاي اخير نياز به برنامه ريزي براي احداث اين فضاهارا ضرورت بخشيد .

ضرورت دست يابي به چارچوبي براي حفاظت از شهرها و بازسازي فضاي زيستي در قالب رويكرد توسعه ي پايدار انديشه توسعه ي پايدار شهري را شكل داد . در فرآيند توسعه ي پايدار شهري، توسعه و ساماندهي فضاي سبز شهري، يكي از مهمترين راهبردهاي نيل به پايداري محسوب ميشود.

توسعه فضاي سبز شهري، بعنوان رويكردي بينابيني، در برابر افراط گرايي بازگشت به طبيعت و انزوا و تفريط رشد فيزيكي شهرها بدون ملاحظات زيست محيطي طي چند دهه گذشته به عنوان يكي از مهم ترين راه كارهاي دست يابي به توسعه ي پايداري شهري مطرح شده است . اين روند با افزايش سرانه فضاي سبز آغاز شد و اكنون با نمادهاي معماري و زيبايي شناسي تلفيق شده و باضوابط زيست محيطي غنا يافته و به صورت يك فرآيند ساختارگرايانه هويت جديدي يافته است.

شهر، سيستمي زنده و پويا است كه فضاي سبز ، جز يي از آن قلمداد مي شود. فضاهاي سبز مي توانند نقش هاي مهمي را دركاهش تراكم شهري، ايجاد مسيرهاي هدا يتي، تكميل و بهبود كاركرد تاسيسات آموزشي، فرهنگي، مسكوني و ذخير هي زمين براي گسترش آينده ي شهر را برعهده داشته باشند. فضاي سبز ، بخش جان دار ساخت كالبدي شهر است و در هماهنگي با بخش بي جان كالبد شهر، ساختار و يا بافت و سيماي شهر را تشكيل مي دهد. در اين حالت، فضاي سبز مي تواند نقش لبه ي شهر، تفكيك فضاهاي شهري و آرايش شبكه ي راه ها را بر عهده بگيرد

درختان و فضاي سبز جزء مهمی از محیط زیست شهري است که با ایفاي نقش هایی چون جذب پرتوهاي مادون قرمز خورشیدي، جذب گرد و غبارهوا، تولید اکسیژن، از بین بردن بسیاري از باکتري ها و قارچ هاي تک سلولی مضر و همچنین ایجاد فرح بخشی در انسان روز به روز بر اهمیت حفظ وتوسعه آن در جوامع افزوده می شود.

ریشه ارتباط و علاقه انسان به گیاه و درختان از سال هاي بسیار دور و شایداز دوران انسان هاي اولیه نشأت می گیرد و بی شک حیات آدمی مستقیماً تحت تأثیر محیط زیست محل زندگی اوست

معمولاً شهرها از چهار نوع فضاي اصلی پوشیده شده اند و در واقع کل سطح زمین موجود در شهر ها به این فضاها اختصاص یافته است، که عبارتند از: فضاهاي مسکونی، فضاهاي سواره و پیاده، فضاهاي سبز و اماکن ورزشی و سایر فضاهاي خدماتی که به ترتیب و به طور معمول حدود آنها در تراکم هاي متوسط شهري ، 50،25،15،10 درصد سطح زمین می باشد.

با توجه به موضوع تحقيق، حوزه مطالعاتي ومسائل آن براي تكميل اطلاعات لازمه درپژوهش حاضر تركيبي از روش هاي اسنادي – تحليلي و ميداني استفاده شده است

عبارت "فضاي سبز " كمتر از نيم قرن است كه در فرهنگ و ادبيات شهرسازي جهان، از جايگاه خاصي برخوردار شده است. اين عبارت، معاني و مفاهيم متعدد و وسيعي را در بر مي گيرد

مهندسين مشاور عمران تعريف پيشنهادي زير را از فضاي سبز ارايه داده است:

فضاي سبز شهري ، بخشي از فضاهاي باز شهري است كه عرصه هاي طبيعي يا مصنوعي آن ، تحت استقرار درختان، درختچه ها، گل ها، چمن ها و ساير گياهاني است كه براساس نظارت و مديريت انسان، با در نظر گرفتن ضوابط، قوانين و تخصص هاي مرتبط به آن ، براي بهبود شرايط زيستي، زيستگاهي و رفاهي شهروندان و مراكز جمعيتي غير روستايي ، حفظ، نگهداري و يا احداث مي شوند

البته، هنگامي كه فضاي سبز در كالبد و ساختار شهري قرار مي گيرد، به بخشي از سلسله مراتب حاكم بر زندگي شهري گرايش پيدا مي كند و به مقياس هاي متفاوتي در سطح شهر تقسيم مي شود كه هركدام مي توانندبراساس نيازها و شرايط استفاد ه كنندگان آن، ضوابط و معيارهاي جداگانه اي داشته باشند.

فضاهاي سبز شهري نوعي از سطوح كاربري زمين شهري با پوششهاي گياهي انسان ساخت است كه واجد « بازدهي اجتماعي » و « بازدهي اكولوژيكي » مي باشند.

منظور از بازدهي اكولوژيكي ، زيباسازي بخشهاي شهري، كاهش دماي محيط، توليد اكسيژن، افزايش نفوذپذيري خاك در مقابل انواع بارش و مانند اينها ميباشد و از ديدگاه حفاظت محيط زيست ، فضاهاي سبز شهري، بخش جاندار ساخت كالبدي شهر را تشكيل ميدهد .

فضاهاي سبز در وهله نخست به فضاهاي سبز و سطوح سبز، و در مرحله بعد به شهري و غيرشهري تقسيم ميشوند.

تفاوت فضاي سبز و سطوح سبز از نظر اكولوژيكي در اين است كه سطوح سبز (مثلاً زمين ورزشي چمنكاري شده) نمي تواند مانند فضاي سبز شبه جنگلي در كاهش آلودگي صوتي مؤثر باشد و يا به نحو مطلوبي سبب كاهش دما شود.

براساس اين تقسيم بندي، فضاها و سطوحي كه با كاربري فضاي سبز در شهرها ارتباط پيدا ميكند، فضاهاي سبز عمومي ، نيمه عمومي و خياباني و سطوح سبز عمومي، خياباني و چمنهاي ورزشي را شامل ميشود.

فضاهاي سبز عمومي واجد بازدهي اجتماعي ميباشد و براي عموم مردم براي گذراندن اوقات فراغت و تفريح قابل استفاده است و معمولاً «پارك» ناميده ميشود. در واقع فضاي سبز عمومي (اجتماعي) شامل فضاهاي سبز عمومي مجهز به خدمات و تسهيلات ميگردد.

فضاهاي سبز نيمه عمومي داراي بازدهي اكولوژيكي هستند اما تعداد استفاده‌كنندگان آنها محدود است. محوطه‌هاي باز ادارات ، پادگانها و بيمارستانها ، نمونه‌هايي از اين فضا مي‌باشند. فضاهاي سبز خياباني ، درختكاري حد فاصل مسيرهاي پياده‌رو و سواره‌رو و همچنين فضاهاي ميادين و يا زمينهاي پيرامون بزرگراهها و خيابانها را شامل ميشود.

سطوح سبز شهري نيز زمينهاي ورزشي چمنكاري شده و جزيره‌ها و لچكيهاي كنار خيابان را شامل ميشود كه عمدتاً جنبه زيبايي شناختي دارد و تا حدي نيز واجد بازدهي اكولوژيكي مي‌باشند. بطور كلي مي‌توان گفت كه بخش قابل توجهي از فضاي سبز در طرحهاي شهري را فضاي سبز عمومي تشكيل ميدهد كه به دليل بازدهي اجتماعي و اكولوژيكي به طور همزمان از اهميت بالاتري برخوردار است.

فضاهاي سبز پهنه اي، فضاهايي هستند كه در نقشه هاي شهر نيز ،به عنوان لكه هاي سبز ديده مي شوند و فضاهاي سبز خطي ، به فضاهايي اطلاق مي شوند كه متناسب با هويت ظرفيت جابه جا شدگي شهرها و گذرگاه ها مورد توجه قرار مي گيرند.