هدایت افراد به سوی خوبی ها ( امر به معروف ) و هدایت آنها به دوری از بدی ( نهی از منکر ) جز مهم ترین وظایف مذهبی و اجتماعی هر مسلمانی در قبال برداران دینی اش می باشد . این وظیفه ی هر مسلمانی است که افراد را به عمل کردن بر اساس مفاهیم اسلام هدایت کند و آن ها را از رفتار اشتباه بر حذر دارد سنت برگرفته شده از معصومین این موضوع را در بر دارد که" با امر به معروف ، اجبارها تایید می شود ، منافع ، قانونی می شوند ، از اعمال خطا ممانعت به عمل می آید ، زمین به سمت پیشرفت می رود و افراد ستم دیده حق خود را از ظالمان می گیرند ، و نهی از منکر و همکاری با یکدیگر برای انجام کارهای خوب اتفاق می افتد. شکست در انجام چنین کاری نیز منجر به بی بهره کردن آنها از سعادت است ، ممکن است آنها بر ضد هم شورش کنند و هیچ کمکی از جانب زمین و آسمان ها به آنها نخواهد رسید ".

این سنت به وضوح بیان می دارد که این اجبار چقدر اساسی و ضروری است و تعدی به آن چقدر برای جنبه های دیگر زندگی مهم است . اگرچه این عبارت با الزامات دیگر نا متقارن است ، اما بازهم ما آن را درراستای چنین اعمال عبادی ای قرار می دهیم زیرا به صورت رایجی توسط قانون دان ها به کار رفته است. که گفته می شود این عمل عبادی بی بهره سازی از ماهیت هستی و روح عبادت است ، که یک تجسم از اطاعت از فرمان های خدا و هدایت افراد برای وفاداری به آن هاست.

با توجه به بحث این موضوع فاش می شود که امر به معروف یک رابطه ی محدود شده ی محض بین دو مسلمان نیست که به یکدیگر مشاوره می دهند و با ابهام باقی می مانند ؛ بلکه می تواند به یک جریان تبدیل شود که قادر به روشن کردن حرکت های انقلابی از طریق افراد معتقد بر علیه رهبریت خودسر باشد، وقتی در حال ارائه ی پند و اندرز است، مخالفت و اعتراض صلح جویانه بی ثمر بودن خود ا اثبات می کند . منظور از امر به معروف و نهی از منکر اسن است که از طریق پند و اندرز افراد متخلف را به سمت خوبی ها برگرداند تا رفتار های مناسب انجام دهند و از کارهای بد دست بردارند و این کار را از طریق روش های ارائه شده در شریعت انجام دهند اما به هر حال این کار در مورد فردی که در مقامی نیست که بتواند بین آنچه اجباری و یا حرام است مرزی قائل شود اجرا نمی شود.

منظور ما از" خوبی و معروف " یک کردار بسیار خوب است که به وسیله ی شریعت و از طریق اجباری ساختن و یا شروع داوطلبانه ی آن انجام می شود . منظور ما از " بدی و منکر " هر عمل بدی است که شریعت آن را از طریق حرام ساختن یا حداقل دور نگه داشتن فرد از انجام آن منع کرده است. بدی باید از نوع حرام باشد که منع کردن آن اجباری شود ( واجب ) و باید مکروه باشد که منع و انجام ندادنش مستحب شود.

هر چیز دیگری را که قانونی یا غیر قانونی است نمی توان به این صورت توصیف نمود مگر اینکه جنبه ی خوب و یا بد آن برجسته باشد که به ترتیب مشخص می کند چگونه باید با آن رفتار کرد. خوب یا بد. برای مثال دور کردن بدی از یک فرد و حفظ او از خطر حتمی، اجباری می شود مثلا وقتی فردی از نوشیدن آب که برای ادامه ی حیاتش اجتناب می کند .