طی چهار دهه گذشته مفهوم سرمایه دستخوش تحولاتی گردیده که بواسطه آنها شاهد ظهور نظریه هاي جدید سرمایه مثل سرمایه فکري، سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و اخیرا سرمایه اي جدید با عنوان سرمایه روانشناختی هستیم. در حقیقت موانع و چالش هاي محیطی عصر حاضر مدیران و سازمانها را مجبور کرده که بمنظور بقا در دنیاي متلاطم، در نظام هاي مدیریتی خود بازنگري کرده و توانمند سازي خود و کارکنان را با بهره گیري از سرمایه هاي نامشهود بعنوان مهمترین مساله سازمان در پی بگیرند (Aghaei & Zarandi 1390,9) یکی از این سرمایه هاي نامشهود، سرمایه روانشناختی است که امروزه بسیاري از پژوهشگران بر این باورند که منجر به ارتقاي ارزش سرمایه انسانی( دانش و مهارتهاي افراد) و سرمایه اجتماعی(شبکه روابط میان آنها) در سازمان می شود، از اینرو می توان آنرا مفهومی مقدم بر سایر انواع سرمایه دانست

سرمایه در مفهوم کلاسیک و جدید

در مفهوم کلاسیک سرمایه بخشی از ارزش اضافی بود که کسانی که ابزار تولید را در اختیار داشتند از گردش کالا و پول درفرآیندهاي تولید و مصرف بدست می آوردند، اما روند حرکت از اقتصاد محصولی بر پایه سرمایه هاي مشهود به سوي اقتصاددانشی و خدماتی بر پایه سرمایه هاي نامشهود سبب شد تا امروزه بر اساس آمار منتشره تقریبا 80 درصد دارایی هاي شرکت هاي بزرگ در کلاس جهانی را دارایی نامشهود آنها تشکیل دهد. هرچند اشکال مختلف سرمایه در سراسر تاریخ تجارت وجود داشته با این وجود طی زمان اهمیت نسبی هر یک از آنها تغییر یافته است. بکارگیري واژه سرمایه در مورد این اشکال دلالت بر آن دارد که هر یک از آنها ماهیتی زاینده و مولد دارد، یعنی مدیریت را قادر می سازد از طریق آنها ایجاد ارزش کند. لذا سازمانها جهت کسب مزیت رقابتی پایدار نیازمند شناسایی و مدیریت آگاهانه و نظام مند دارایی هاي نامشهود خود می باشند.

نشاط و شادکامی در محیط کار

به لحاظ تاریخی، نشاط و کار همواره در کنار هم بوده اند. براي مثال در عصر کشاورزي آوازهاي حین کار به اجراي وظایف شغلی و کارهاي تکراري کمک می کرد. نشاط در محیط کار نوعی احساس است. این احساس از درون افراد ناشی می شود و مانند تعریف همه احساسات تعریف این احساس نیز مشکل است.

نشاط و متغیرهاي سازمانی

- نشاط و رشد اقتصادي: نقش شادکامی و نشاط در پیشبرد امور اقتصادي غیر قابل انکار است. زیرا در این صورت مدیران و کارمندان انرژي دوچندان پیدا می کنند و درصد تولید و بهره وري افزایش می یابد. بر این اساس، برخی از کشورها براي بالا بردن میزان تولید سعی می کنند در محل کار مدیران و کارگران فضایی از شور و نشاط ایجاد کنند.

- نشاط و علاقه به کار: شادکامی و نشاط در محل کار باعث می شود محیطی فراهم شود که همه به کار خود علاقه داشته باشند. اهمیت این موضوع وقتی آشکارتر می شود که به خاطر آوریم هر فرد معمولأ به طور متوسط روزي هشت تا ده ساعت و هفته اي حداقل پنج روز را در محیط کار خود می گذراند (Zarei & Haghgoyan, 1390, 39)

- نشاط در محیط کار موجب حفظ مشتریان، جذب و حفظ کارکنان با استعداد، ایجاد مزیت رقابتی و در سازمان هاي تجاري باعث افزایش نام نشان تجاري می شود که این عوامل خود باعث افزایش سودآوري سازمان می شود (Kjerulf 2007,130).

نشاط و افزایش تولید: شادکامی نه تنها کمیت تولید را از طریق کارایی افزایش می دهد، بلکه کیفیت تولید را نیز از طریق تعهد و باوري که نسبت به کار ایجاد می کند افزایش می دهد.

- نشاط و بهبود توانایی تصمیم گیري: نشاط، استرس و عدم اطمینان را کاهش می دهد. زمانی که استرس افراد از نتایج از بین می رود، براي حل مسائل راه حل ارائه می دهند.