پس از جنگ جهانی اول،فقدان قوانین و مقررات متحد الشکل در سطح بین المللی در خصوص حملونقل هوایی مورد توجه مجامع بین المللی قرار گرفت.مشکلات فراوانی در این خصوص به چشم میخورد،زیرا کشورهای مختلف هرکدام قوانین و مقررات مختلفی داشتند و این امر موجب سرگردانی مسافرانی میشد که از کشوری به کشور دیگر مسافرت میکردند.این امر بخصوص وقتی اهمیت پیدا میکرد که مسافری مجبور بود در پرواز از مبدأ به مقصد،از کشور ثالثی عبور کند و در آن کشور فرود بیاید.مشکل و سردرگمی وقتی به وجود میآمد که مسافری در یک پرواز هوایی دچار حادثه میشد.در این صورت،در خصوص قانون حاکم بر این دعوی اختلاف نظر به وجود میآمد:قوانین و مقررات چه کشوری باید اجرا شود؟قوانین و مقررات کشور مبدا،مقصد و یا کشورهایی که مسافر موردنظر از فراز آنها عبور کرده است،باید به مرحله اجرا گذاشته شوند؟بنابراین،نیاز به هماهنگی در مقررات مربوط به مسؤولیت متصدیان حملونقل هوایی کاملا احساس میشد.
کنوانسیون ورشو پس از تصویب در کنفرانس ورشو،توسط 23 دولت در 23 اکتبر 1929 امضا شد و در 13 فوریه 1933؛زمانی که حد نصاب لازم از پنج دولت اروپایی مراحل تصویب را در کشور خود طی کردند،لازم الاجرا گردید.نمایندهای از دولت آمریکا در این کنفرانس حضور نداشت،ولی این دولت در 31 جولای 1943 با تسلیم اسناد الحاقی به آن پیوست و از طریق اعلان رئیس جمهور طبق قانون اساسی آمریکا جزئی از قانون آمریکا شد.
این کنوانسیون توسط کشورهایی که از نظر حملونقل هوایی اهمیت بسزایی دارند،از جمله روسیه، آلمان، بریتانیا،کانادا،چین،ژاپن،برزیل و هند پذیرفته و تصویب شد.کنوانسیون ورشو در خردادماه 1354 به تصویب مجلس شورای ملی وقت رسیده،برای ایران لازم الاجرا شد.مجلس شورای اسلامی ایران در 1364 طی ماده واحدهای اجرای کنوانسیون ورشو را در پروازهای داخلی نیز پذیرفت. کنوانسیون ورشو نقطه عطفی در پیشرفت حقوق بین الملل خصوصی هوایی محسوب میشود. حقوق بین الملل خصوصی هوایی؛یعنی مقررات مرتبط با روابط بین اشخاص خصوصی که مشمول حملونقل هوایی بین الملل میگردند که شامل مسافر،فرستنده،کالا،گیرنده کالا و متصدی حملونقل هوایی است.قبل از تصویب این کنوانسیون،مقررات مختلفی در خصوص حملونقل هوایی اجرا میگردید.با تصویب این سند،کشورها تصمیم گرفتند مقررات متحد الشکلی را در بین کلیه کشورها اجرا کنند تا بدین وسیله حقوق استفادهکنندگان از حملونقل هوایی حفظ گردد.بدین ترتیب،مسافر میداند که هر جا و هر زمانی که پرواز کند،مقررات هماهنگی در خصوص مسؤولیت متصدیان حملونقل وجود دارد.در مقابل،متصدی حمل نیز از میزان مسؤولیت خود آگاه است و میتواند ترتیبی اتخاذ کند که مسافران و محموله خود را در مقابل خسارتهای احتمالی بیمه نماید.
در سال 1938 به منظور رفع ابهامها،تعارضها و نواقص،کمیته بین المللی متخصصان حقوق هوایی،عهدهدار تجدیدنظر در کنوانسیون ورشو گردید.میزان مسؤولیت متصدی حملونقل در برابر مسافر و کالا مورد انتقاد بسیاری از کشورها،از جمله ایالات متحده آمریکا بود.کمیته می بایست در میزان مسؤولیت متصدی حمل مذکور در کنوانسیون ورشو نیز تجدیدنظر مینمود.
در سال 1945 سازمان بین المللی هواپیمایی کشور(ایکائو) به وجود آمده و کمیته حقوقی آن، مطالعات کمیته متخصصان حقوق هوایی را در زمینههای مختلف،از جمله امر تجدیدنظر در کنوانسیون ورشو به عهده گرفت.ایکائو پیشنویسی را برای تجدیدنظر در کنوانسیون ورشو آماده کرد و در سال 1955 در کنفرانس دیپلماتیکی در لاهه به بحث و بررسی گذاشت.
موضوع کنوانسیون گوادالاخار به عامل حملونقل مربوط است.عامل حملونقل کسی است که مسافر و یا کالا را حمل میکند،ولی مستقیما با مسافر و یا فرستنده کالا قراردادی منعقد نمینماید.کنوانسیون متصدی حملونقل طرف قرارداد و عامل حملونقل را تعریف و مسؤولیت هرکدام را مشخص میکند.منظور از متصدی حملونقل طرف قرارداد،شخصی است که طبق مقررات کنوانسیون ورشو،قرارداد بین او و مسافر یا فرستنده کالا یا شخصی که از طرف مسافر و یا فرستنده اقدام میکند،انعقاد یافته است،ولی منظور از عامل حملونقل،شخصی است غیر از متصدی حملونقل طرف قرارداد که طبق اختیاراتی که از طرف متصدی حملونقل طرف قرارداد به او اعطا گردیده،عهدهدار انجام تمام یا قسمتی از حملونقل میگردد .