در مباحث مديريت شهري و برنامه ريزي هاي كلان هرگاه سخن از شهروند مداري به ميان مي آيد بي درنگ ذهن اكثريت افراد به سوي شهروندان و خدمت به آنان معطوف مي گردد و كمتر به خدمت دهند گان كه خود نيز شهروند محسوب مي شوند توجه مي گردد كه يكي از مصاديق آن در ارايه خدمات شهري (جمع آوري زباله،رفت و روب و نگهداري فضاي سبز) به شهروندان است كه اين مهم توسط محروم ترين اقشار جامعه يعني كارگران شاغل در شركت هاي پيمانكاري خدمات شهري و فضاي سبز صورت مي گيرد و حاصل آن پاكيزگي شهر، زيبايي فضاهاي شهري و در نهايت ارتقاي وضعيت بهداشت زيست بوم شهر ها مي باشد.

كارگران شركت هاي پيمانكاري خدمات شهري و فضاي سبز مناطق شهرداري تهران طي سال هاي 1383 و 1384 كه دچار حوادث منجر به فوت شده بودند جامعه مورد مطالعه را تشكيل مي دهند. در اين بررسي به منظور جمع آوري اطلاعات مربوط به حوادث از ابتداي سال 1383 فرم هاي ثبت حوادث توسط مركز بهداشت شهرداري تهران تدوين و جهت كارشناسان بهداشت و ايمني مستقر در پايگاه هاي بهداشت و ايمني مراكز بهداشت و درمان مناطق بيست و دو گانه

مراكز بهداشت و درمان مناطق 1،3،5 پلی کلینیک ، 8، 12، 17) ارسال گردید.

اهميت حوادث ناشي از كار:

همه ساله در جهان ده ها ميليون كارگر قرباني حوادثي مي شوند كه منجر به كشته شدن و يا از كارافتادگي تعداد كثيري از آنها مي گردد. طبق آمار منتشره در كشورهاي پيشرفته صنعتي سالانه از هر 10 نفر كارگر يكي دچار سانحه مي شود و در نتيجه اين گونه سوانح ٪5 روزهاي كار ملي به هدر مي رود . از اين رو حوادث ناشي از كار از سويي سبب ناراحتي فرد كارگر و يا افراد خانواده اش شده، از سوي ديگر سبب از بين رفتن سرمايه و تزلزل بنيان اقتصادي جامعه مي گردد. لذا اين گونه حوادث از ديدگاه هاي زير داراي اهميت شايان توجهي است:

هر گونه حادثه ناشي از كار ولو جزيي، سبب درد و ناراحتي شخص كارگر و افراد خانواده اش گرديده و در صورتيكه حادثه شديد بوده و منجر به مرگ يا از كارافتادگي دايمي شود اين مسأله اهميت بیشتری پیدا می کند.

از آنجا كه پيشرفت و ترقي هر اجتماع بستگي به نيروي كار افراد جامعه دارد، لذا محصول كار هر كارگر نه تنها مايه امرار معاش زندگي خود و خانواده اوست بلكه سرمايه و پشتوانه اقتصاد يك جامعه نيز ميب اشد. چنانچه مي دانيم قريب 50 تا 60 ٪ افراد هر اجتماع را افراد در سنين كار تشكيل مي دهند ولي در اصل افراد فعال جامعه، مخصوصاً در كشورهاي كم رشد، در حدود4/1

كل جمعيت ميب اشند و حال اگر از اين تعداد افرادي نيز به علت حوادث ناشي از كار نتوانند كار خود را انجام دهند اين امر سبب تنزل در وضع اجتماعي جامعه مي گردد.

حادثه به هر صورت و درجه اي كه باشد براي كارگر، كارفرما و جامعه زيان هاي اقتصادي در بر دارد. اين زيان ها به صورت مستقيم و غير مستقيم مي باشند. تحت عنوان زيان هاي مستقيم مي توان از خسارت ناشي از وقفه كار به علت حادثه، هزينه هاي درماني يا جراحي و خسارات پرداختي در مورد ازكار افتادگي موقت، دايم و بالاخره فوت بحث نمود .