جهت سفارش اینجا کلیک کنید 
موتور جستجوی پیشرفته مقالات و تحقیقات و ...
تشخيص هويت افراد از زمان های قديم مورد توجه بشر بوده است. با پيشرفت تکنولوژي در دنياي جديد فعاليت و برخوردهاي افراد به گونه اي توسعه يافته است که در آن تشخيص افراد به صورت سريع و مطمئن مورد نياز است. کنترل گذرنامه، سيستم هاي بانکي اتوماتيک و سيستم هاي امنيتي مثال هايي از کاربرد تشخيص هويت هستند. اتوماتيک بودن، سرعت و قابليت اطمينان از اهداف مشترک همه ي روش هاي شناسايي افراد است. براي تشخيص هويت افراد در مکان هاي عمومي مثلا در فرودگاه ها معمولا از مدارکي مانند گذرنامه که حاوي مشخصات صاحب آن است استفاده مي شود. اين نوع معيارهاي شناسايي قابليت اطمينان پاييني دارند چون مي توان آن ها را به راحتي جعل کرد. به همين دليل لازم است که از يک روش که بر مبناي بدن انسان است براي شناسايي استفاده کرد. روشي که هم منحصر به فرد باشد هم به راحتي قابل اندازه گيري باشد و در طول زمان تغيير نکند. روش هاي بيومتريک به دنبال روشي هستند که شناسايي افراد را به بدن انسان يعني ويژگي هاي منحصر به فرد آن مربوط کنند. انتظاري که از اين روش ها مي رود اين است که بهتر از روش هاي مرسوم عمل کنند زيرا بر مبناي چيزي که هستيد عمل مي کنند نه چيزي که مي دانيد يا همراه خود داريد.
معمولا منظور از بيومتريک استفاده ي اتوماتيک يا نيمه اتوماتيک از ويژگي هاي فيزيولوژيکي و يا ويژگي هاي رفتاري که به بدن انسان بستگي دارند براي تشخيص و يا تاييد هويت فرد است.مشخصه هاي فيزيولوژيکي به عنوان مثال شامل اثر انگشت يا تصاوير صورت است. مشخصه هاي رفتاري شانل اعمال يا رفتاري است که از فرد سر مي زند مانند امضا يا لحن صحبت کردن. در مورد مشکلات روش هاي قديمي که از شماره رمز عبور به جاي سامانه بيومتريک استفاده مي کنند مثل سامانه هاي کارت خودپرداز بانکي، وقتي فرد مي خواهد از کارت خود استفاده کند لازم است که شماره تشخيص هويت شخصي خود (PIN) را وارد کند. در اين سامانه تائيد و يا تشخيص هويت بر مبناي چيزي که شخص به همراه دارد (کارت) به اضافه اطلاعاتي شخص با خود دارد مي باشد، که اين يک مشکل بالقوه در اين سيستم است زيرا کارت ممکن است دزديده شود وشماره رمز را هم فرد ديگري مي تواند با خود داشته باشد. در حالي که در سامانه هاي بيومتريک اين مشکلات وجود ندارند و امکان تقلب در آن ها خيلي کم است و مي توانند به عنوان سامانه هاي ايده آل تشخيص هويت مورد استفاده قرار گيرند. سامانه هاي بيومتريک معمولا براي مقاصد نضارت و کنترل ورود و خروج افراد مورد استفاده قرار ١ طرز کار نمونه اي از سيستم هاي نظارت را نشان مي دهد. در اين سيستم ها ‐ مي گيرند. شکل ١ ويژگي بيومتريک فرد توسط دستگاه گرفته شده و کد آن استخراج مي شود، سپس با کدهاي ذخيره شده درپايگاه داده مقايسه مي شود. و در صورتي که فرد مورد نظر شناسايي شود دستگاه، اپراتور را آگاه مي کند. براي شناسايي معمولا يک انسان نيز در چرخه شناسايي وجود دارد که تصميم نهايي را مي گيرد [1]
در کاربردهاي عملي، کارايي سيستم عبارت است از تعادل بين درصد تشخيص دادن به اشتباه (FAR) و نرخ تشخيص ندادن به اشتباه (FRR) که اولي عبارت است از تعداد افرادي که اشتباه تشخيص داده شده اند و دومي برابر تعداد افرادي است که در پايگاه داده وجود داشتند ولي تائيد هويت نشده اند. سامانه هاي بيومتريک داراي دو خصوصيت بسيار مهم هستند که قابليت اطمينان آن ها را بالا مي برند و عبارتند از اينکه اولا شخصي که مي خواهد تائيد هويت شود بايد شخصا در هنگام فرآيند حضور داشته باشد و دوما تشخيص هويت نيازي ندارد که شخص اطلاعاتي را حفظ يا يادآوري کند يا اينکه چيزي را با خود همراه داشته باشد.
در سامانه هاي بيومتريک با دو مساله روبرو هستيم
هر سامانه بيومتريک بايد توانايي انجام دو کار زير را داشته باشد
١‐ تشخيص هويت
٢‐ تائيد هويت
مرحله تشخيص هويت يک جستجوي يک در چند مي باشد و بدين صورت است که سامانه ابتدا بايد مشخص کند که آيا فرد در بانک اطلاعاتي موجود است يا نه و درصورت وجود فرد در بانک اطلاعاتي بايد مشخص کند که اين شخص شناسايي شده چه کسي است. در مرحله تائيد هويت که يک مقايسه يک به يک است، سامانه کد ورودي را با کد موجود و ادعا شده مقايسه مي کند و مشخص مي کند که آيا تشخيص داده شده درست است يا نه. در بيشتر سامانه هاي بيومتريک مرحله ثبت نام در سامانه از مرحله تشخيص هويت جدا شده است، زيرا در مرحله ثبت نام بايد مساله اينکه آيا فرد قبلا در سامانه ثبت نام کرده است يا نه مد نظر قرار گيرد تا از ثبت نام يک نفر در سامانه با چند هويت مختلف جلوگيري شود و قابليت اطمينان سامانه بالا رود، در حالي که در مرحله تشخيص هويت مساله مهم فقط يافتن فرد از بين ٢ مراحل مختلف يک سيستم بيومتريک (ثبت نام ‐ کدهاي ذخيره شده در پايگاه داده است. شکل ١و تائيد هويت) و ارتباط اين دو مرحله را نشان مي دهد.
يک شناسه بيومتريک خوب که مي تواند به عنوان ويژگي در سامانه بيومتريک مورد استفاده قرار گيرد بايد خصوصيات زير را داشته باشد.
١‐ منحصر به فرد بودن: هر فرد آن ويژگي را به طور منحصر به فرد و متمايز با ديگران داشته باشد.
٢‐ استخراج پذيري: بتوان آن ويژگي را در مورد هر فرد به راحتي، با سرعت بالا و بدون نياز به پردازش هاي زياد به دست آورد.
٣‐ قابليت تفکيک پذيري بالا: يعني اينکه اختلاف اين ويژگي در مورد دو فرد متفاوت خيلي زياد باشد تا به راحتي قابل تقکيک باشند.
٤‐ پايداري: يعني اينکه ويژگي استخراج شده در طول زمان و در اثر تغييراتي در يک شخص در طول عمرش به وجود مي آيند بدون تغيير باقي بماند.