نقش آموزش در حفظ و احیای میراث معنوی فرهنگی

اهمیت حفظ میراث فرهنگی اعم از ملی و جهانی بر هیچ كس پوشیده نیست زیرا بناها و محوطه های تاریخی زبان خاموش تاریخ كهن این سرزمین هستند كه می توانند فضای روشنی از گذشته تاریخی مردمان را به آیندگان ارایه كنند.

این رویكرد در ایران كه در جمع پنج كشور برتر تاریخی جهان قرار دارد، آثار و محوطه های تاریخی متعددی را در جای جای خود داده است، اهمیت بیشتری می یابد.

باستانشناسان تعداد بناها و محوطه های تاریخی در ایران را حدود یك میلیون 200 هزار اثر و محوطه تاریخی می دانند كه قدمت برخی آنها به دوران پیش از تاریخ (بیش از یك میلیون سال)باز می گردد.

این آثار و بناها گاهی در دوره های تاریخی به فراموشی سپرده شده و ویران شدند و گاهی نیز از سرستیز و عناد بیگانگان به نحوی تخریب گشتند كه امروز تنها بقایای كوچكی از آنان روی تپه ها و محوطه های باستانی دیده می شود.

این مناطق تاریخی كه امروز زبان گویای تاریخ هستند، اهمیت بسزایی در كشف حقایق دوران گذشته دارند و به همین خاطر محوطه های تاریخی یكی از مناطق مورد علاقه باستان شناسان برای جست و جو در فرهنگ ها و آیین ها به شمار می رود به گونه ای كه كاوش های باستان شناسی بدون حضور و تفحص در محوطه ها و بناهای تاریخی معنایی ندارد.

بناهای تاریخی شرح حالی از جنگ ها، فتوحات، وقایع مهم تاریخی، نوع زیست و معیشت مردم در طبقه های مختلف اجتماعی، پوشاك و حتی آیین های مردمی در اختیار كاوشگران قرار می دهد و به همین خاطر است كه صیانت از این محوطه ها كه امروزه یكی از مناطق گردشگر پذیر در اقصی نقاط جهان هستند، اهمیت ویژه می یابد.

با این حال هرقدر كه دولت ها و ملت ها در حفظ این محوطه های تاریخی اهتمام ورزند، اما نمی توان نقش مخرب بلایای طبیعی همچون زلزله و سیل را در تهدید این اماكن انكار كرد؛ تخریب هایی كه حتی گاهی موجب از دست رفتن همیشگی یك بنای تاریخی می شود.

گرایش جوامع شهری به سمت زندگی مدرن، تمامی شئون زندگی را متاثر ساخته و روابط انسان ها را در معرض تغییر جدی قرار داده است كه می توان به ساخت و ساز در حریم بناهای تاریخی و تحدید محوطه ها، تخریب كامل بنا به بهانه مالكیت آن اشاره كرد.