کشاورزی در ایران

ایران یکی از نخستین کشورهای جهان است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز شد. تقریبا یک سوم زمین‌های ایران قابلیت کشاورزی را دارند اما به دلیل خاک نامرغوب و نامناسب بودن توزیع آب در بیشتر نواحی، در اکثریت زمین‌های قابل کشت در ایران کشت و زرعی انجام نمی‌شود و فقط ۱۲٪ از وسعت ایران تحت عملیات کشاورزی می‌باشند. در اواخر قرن بیستم، فعالیتهای کشاورزی حدود یک پنجم تولید ناخالص داخلی و سهم قابل توجهی از نیروی کار کشور را به خود اختصاص داده است. اختلاف دما در مناطق مختلف و شرایط اقلیمی متفاوت، امکان کشت گیاهان متنوعی را در ایران فراهم ساخته است که از آن جمله می توان به برنج، گندم، حبوبات، نیشکر، ذرت، پسته، چای، زیتون، زعفران، سبزیجات، انواع میوه و غیره اشاره نمود.

ایران یکی از نخستین کشورهای دنیا است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده‌است. تقریبا یک سوم زمین‌های ایران قابلیت کشاورزی را دارند اما به دلیل خاک نامرغوب و نامناسب بودن توزیع آب در بیشتر نواحی، در اکثریت زمین‌های قابل کشت در ایران کشت و زرعی انجام نمی‌شود. فقط ۱۲٪ از وسعت ایران تحت عملیات کشاورزی می‌باشند (شامل باغات، تاکستان‌ها و زمین‌های قابل کشتکاری) اما کمتر از یک سوم از زمین‌های قابل کشتکاری تحت آبیاری بوده و مابقی تحت کشاورزی خشک می‌باشند. شمال و شمال‌غرب ایران دارای خاک حاصلخیز هستند.

ایران یکی از نخستین کشورهای دنیا می‌باشد که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده و انسان اولیه برای اولین بار در فلات ایران به کشت و آبیاری و پرورش دام مشغول شده‌است. در قرن اول پیش از میلاد ایرانی‌ها همه درختان میوه‌ای که در یونان کشت می‌شده (به استثنای زیتون) کشت می‌کرده‌اند. با هجوم اسکندر کشاورزی ایران رو به زوال گذاشت و بسیاری از مزارع از بین رفت و این وضع تا زمان به حکومت رسیدن اردشیر بابکان ادامه یافت. ساسانیان به بازسازی قنات‌ها و تشویق و گسترش کشاورزی، باغبانی و دامپروری پرداختند. پس از ساسانیان تا حمله مغول، کشاورزی ایران به تناوب دچار رکود (در زمان بنی امیه) و پیشرفت (در زمان بنی عباس و حکومتهای محلی) گردید.