كرمان ، این خطه ی خشك و گرم كه در طول تاریخ دراز و پر حادثه ی خود سمبل و مظهر مقاومت در برابر تهاجم شناخته شده و از حمله ی مغولها و تیموریان و تهاجم آغا محمد خان قاجار لطماتی سنگین دیده ، كانون حفظ و نگهداری میراث های فرهنگی و هنرهای بومی نیز هست و هزاران سال است كه مردم سخت كوش و صبور این منطقه از كشورمان به موازات سایر فعالیت های اقتصادی و اجتماعی به تهیه و تولید انواع فرآورده های صنایع دستی نیز مشغولند و هر چند توانسته اند در زمینه قالی بافی ، شالبافی و ترمه بافی شهرتی جهانگیر كشب كنند، معهذا « پته های » دوخت كرمان نیز دارای ویژگی هایی است كه آسان نمی توان از آن گذشت .
این هنر كه ریشه در تاریخ و گذشته ی فرهنگی كرمان دارد و هم اینك تولید آن در كرمان ، سیرجان و رفسنجان رایج است همانند سایر رشته های صنایع دستی سابقه ی تولیدی مشخص ندارد و هر یك از دست اندركاران پیدایی آن را به یكی از افسانه های بومی مرتبط میسازد و متاسفانه بدلیل آسیب پذیری منسوجات در برابر عوامل جوی ، در موزه های داخلی و خارجی نیز نمونه هایی از پته كه بتواند راهگشایمان به كشف سابقه ی این «هنر – صنعت » باشد وجود ندارد و قدیمی ترین قطعه پته یی كه هم اكنون یافت میشود روپوش مقبره ی شاه نعمت اله ولی در ماهان كرمان است .