

دهمين ويرايش طبقه بندي بين المللي بيماري ها (ICD – 10 , 2006) كنش بينايي را به چهار سطح تقسيم مي كند:
• ديد نرمال (بينا)
• آسيب بينايي متوسط
• آسيب بينايي شديد
• نابينايي
از ادغام دو گروه آسيب ديده بينايي متوسط و آسيب ديده بينايي شديد، گروه جديدي بوجود مي آيد كه به آن « كم بينا» مي گويند . به مجموع كم بينايان و نابينايان ، آسيب ديده بينايي اطلاق مي شود.
علل آسيب بينايي
به طور كلي علل اصلي آسيب هاي بينايي عبارت اند از
خطاهاي انكساري اصلاح نشده (نزديك بيني ، دور بيني يا آستيگماتيسم ) ، تقريباً 43 درصد
آب مرواريد ، تقريباً 33 درصد
آب سياه ، تقريباً 2 درصد
وجود نقص يا اختلال يک يا چند عضو حسي , اختلال حسي خوانده مي شود و اين افراد بدون کمک هاي پزشکي , اجتماعي , تربيتي و اموزشي مخصوص, قادر به سازگاري مطلوب اجتماعي نيستند. اختلال بينايي يک واژه ي کلي و نشانگر يک ناتواني در ديدن است و مي تواند از نظر پزشکي خفيف و قابل اصلاح مانند نزديک بيني , دوربيني و يا شديد و غير قابل اصلاح مانند کوري يا ضعف شديد بينايي باشد.
کوري ممکن است مادر زادي مانند اب مرواريد مادرزادي, سيفليس مادرزادي , سرخجه مادر در دوران بارداري يا اکتسابي مانند تراخم, کنده شدن شبکيه , اتروفي عصب بينايي, زخم هاي قرنيه , فقدان ويتامين آ , تصادف و ضربه و .... باشد. با توجه به اين که تقريبا يک سوم کل الياف شبکه ي ارتباطات حسي انسان را رشته ي بينايي تشکيل مي دهد و چنين وضعي در هيچ يک از حواس ديگر مشاهده نمي شود لذا بايد انسان را يک موجود بصري توصيف کرد تا سمعي و به همين علت نقص بينايي بيش از هر معلوليت ديگر ناتواني در انسان ايجاد مي کند.