يكي از مشخصات ارتباطات مدرن، امكان برقراري ارتباط در هر زمان و هر مكان دلخواه ميباشد كه تنها با بهكارگيري فناوريهاي بيسيم (Wireless) عملي ميگردد. در حال حاضر هدف اصلي اين فناوريها، ايجاد امكان دسترسي به شبكه در نقاطي است كه امكان ايجاد زيرساختارهاي كابلي دشوار و بعضاً غيرممكن است. اما نسل جديد شبكههاي بيسيم، برقراري ارتباطات پرظرفيت را در هر نقطه دلخواه و با هزينهاي قابل قبول امكانپذير ميكنند. سازمانهاي IEEE و ETSI طيفي از فناوريهاي بيسيم را در مقياسهاي گوناگون اعم از شبكههاي محلي، شهري و گسترده تدارك ديدهاند.امروزه با بهبود عملكرد، كارايی و عوامل امنيتی، شبكههای بیسيم به شكل قابل توجهی در حال رشد و گسترش هستند و استاندارد IEEE 802.11 استاندارد بنيادی است كه شبكههای بیسيم بر مبنای آن طراحی و پياده سازی میشوند.
IEEE (انجمن مهندسين برق و الكترونيك) با اتكاء به دانش فني صدها مهندس عضو خود، طيف كاملي از استانداردها را براي شبكه بيسيم ايجاد نموده است كه شامل 802.15 براي شبكههاي شخصي PAN، 802.11 براي شبكههاي محلي (LAN)، 802.16، براي شبكههاي شهري (MAN) و 802.20 براي شبكههاي گسترده (WAN) ميگردد.هر استاندارد در اين سري با هدف بهكارگيري فناوري ارتباط بيسيم به صورت بهينهشده براي يك حوزه ارتباطي ايجاد گرديدهاست و علاوه بر آنكه كاملاً سازگار با ساير استانداردهاي اين سازمان ميباشد، سعي شده با استانداردهاي مشابه ساير مراجع و به خصوص ETSI نيز هماهنگ باشد. شكل 1 استانداردهاي فوق را در كنار استانداردهاي مشابه ساير سازمانها نشان ميدهد.
يكي از موفقترين استانداردهاي بدونسيم، IEEE 802.11 ميباشد كه فناوري منتخب اكثر شبكههاي محلي بيسيم (WLAN) در اماكن عمومي و شركتها ميباشد و ايجاد HotSpot را به عنوان كسبوكار بزرگي براي فراهمكنندگان خدمات دسترسي بيسيم به اينترنت فراهم نموده است. HotSpot كه ترجمه تحتاللفظي آنها نقطه داغ ميباشد، اصطلاحي است كه به برقراري ارتباط كاربران با شبكه بيسيم در مكانهاي عمومي اطلاق ميگردد. كاربران با حضور در يك Hostspot (مثلاً يك رستوران يا فرودگاه يا يك فروشگاه) به شبكه متصل ميشوند و ميتوانند از خدمات آن همچون اينترنت استفاده كنيد. در حال حاضر تشكلي از شركتهاي توليدكننده و فراهمكنندگان خدمات موسوم به Wi-Fi توسعه دستاوردهاي تجاري حاصل از 802.11 را دنبال مي كند.
در ماه ژوئن سال 1997 انجمن مهندسان برق و الكترونيك (IEEE) استاندارد IEEE 802.11 -1997 را به عنوان اولين استانداردِ شبكههای محلی بیسيم منتشر ساخت. اين استاندارد در سال 1999 مجدداً بازنگری شد و نگارش روز آمد شده آن تحت عنوان IEEE 802.11 -1999 منتشر شد. استاندارد جاری شبكههای محلی بیسيم يا همان IEEE 802.11 تحت عنوان ISO/IEC 8802-11، توسط سازمان استاندارد سازی بينالمللی (ISO) و مؤسسه استانداردهای ملی آمريكا (ANSI) پذيرفته شده است. تكميل اين استاندارد در سال 1997، شكل گيری و پيدايش شبكه سازی محلی بیسيم و مبتنی بر استاندارد را به دنبال داشت. استاندارد 1997، پهنای باند 2Mbps را تعريف میكند با اين ويژگی كه در شرايط نامساعد و محيطهای دارای اغتشاش (نويز) اين پهنای باند میتواند به مقدار Mbps 1كاهش يابد. روش تلفيق يا مدولاسيون در اين پهنای باند روش DSSS است. بر اساس اين استاندارد پهنای باند 1 Mbps با استفاده از روش مدولاسيون FHSS نيز قابل دستيابی است و در محيطهای عاری از اغتشاش (نويز) پهنای باند 2 Mbpsنيز قابل استفاده است. هر دو روش مدولاسيون در محدوده باند راديويی 2.4 GHz عمل میكنند. يكی از نكات جالب توجه در خصوص اين استاندارد استفاده از رسانه مادون قرمز علاوه بر مدولاسيونهای راديويی DSSS و FHSS به عنوان رسانهانتقال است. ولی كاربرد اين رسانه با توجه به محدوديت حوزه عملياتی آن نسبتاً محدود و نادر است. گروه كاری 802.11 به زير گروههای متعددی تقسيم میشود.