مدرنیته (تجدد، نو گرایی) یک طرح کودتایی علیه سنت نیست ، بلکه پروسه ‌ای است که نخست با هدف روزآمد کردن سنت‌ های فرهنگی و فکری ، به بازنگری سنت دست می ‌یازد و سپس به نواندیشی به عنوان یک ضرورت می‌پردازد. البته بازتاب این امر در جوامع شرقی ، از جمله ایران، به‌ طور ناقص انجام شده و مدرنیته تنها در نواندیشی و نو‌آوری خلاصه شده است، بی ‌آن‌که به باز نگری سنت پرداحنه باشد. از این رو وقتی به پدیده ی ادبیات در ایران می ‌پردازیم .دهه 40 بی تردید یکی از نقاط عطف شعر معاصر ایران است که برای درک سیر تحول تجدد در شعر معاصر، بررسی آن اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در واقع پس از نخستین موج تجدد که از اواخر سلطنت ناصرالدین شاه آغاز شد منشأ تحولات فراوانی در عرصه هنر و فرهنگ سرزمین ما شد و پس از آن، که این تجددخواهی ادبیات ایران را به مرزهای مدرن درک فردیت انسانی در شعر نیما رهنمون شد، دهه 40 پدید آمد که نقطه بالیدن این تجربه در میان شاعران فارسی زبان به شمار می رود. ظهور شاعرانی چون شاملو، نصرت رحمانی، یدالله رویایی، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، رضا براهنی و... که هر کدام بخشی از تجربه تجدد ایرانی را نمایندگی می کنند، موید این دیدگاه است.