روابط و ارتباطات اجتماعي سالم، بنياد جامعه را مي سازد. روابط اجتماعي، افزون بر اينكه تاثيرات شگرفي بر روان شخص به جا مي گذارد و روحيات وي را متاثر مي كند، همچنين تاثيرات بسزايي نيز بر جامعه به جا مي گذارد. هرچه شخصيت فرد قوي و استوارتر باشد، تاثيرات وي بر جامعه بيشتر خواهد بود. كاهش يا افزايش دايره نفوذ هر كسي بر جامعه ارتباط تنگاتنگي باخصوصيات و صفات وي دارد.
البته در اين ميان نمي توان از آداب معاشرت غافل ماند؛ زيرا محافظت و صيانت بر آداب و رسوم اجتماعي مي تواند دايره نفوذ اجتماعي شخص را افزايش دهد و تقويت نمايد. بر اين اساس، هر انساني به ويژه مومن مي بايست به اين آداب توجه كند و از آن براي افزايش دايره نفوذ و تاثيرگذاري بر جامعه در راستاي رهايي خود از خسران و زيان مبين و ظهور در نقش ربوبيت بهره گيرد.
انسان موجودي اجتماعي است. اين حكمي است كه همگان بر آن اتفاق و اجماع دارند، هرچند كه درباره علل و اسباب آن اختلاف دارند. اجتماعي بودن انسان مقتضي اين است كه روابط خود را با ديگري بشناسد و به درستي سامان دهد. بخش بزرگي از احكام و قوانين عقلاني و عقلايي و آموزه هاي اخلاقي به حوزه رفتار اجتماعي و چگونگي ارتباطات بشري و ساماندهي آن، بازمي گردد.
اسلام به عنوان دين و سبك زندگي بشر، به اين مهم توجه ويژه اي مبذول داشته است، به ويژه كه از نظر اسلام، زندگي دنيوي، قرار گرفتن آدمي در زيان و خسران مبين است كه تنها با ايمان و عمل صالح از سويي و دعوت و توصيه ديگران به ايمان و عمل صالح به عنوان يك مسئوليت اجتماعي از سويي ديگر، مي توان از آن رهايي يافت. (سوره عصر) بنابراين، روابط سالم اجتماعي، به عنوان يك عامل رهايي از خسران و دست يابي به رستگاري در محور آموزه هاي قرآني قرار مي گيرد و معاشرت با ديگران از جايگاه مهم و اساسي در زندگي بشر برخوردار مي شود. انسان كامل از نظر اسلام كسي است كه خود را براساس آموزه هاي عقلاني و وحياني، متاله و خدايي كرده و سپس در مقام مظهريت ربوبيت و پروردگاري از خدا و خلافت از او، به مسئوليت خود در قبال ديگران بپردازد. انجام اين مسئوليت در مقام مظهريت ربوبي، در حوزه تعامل با انسان ها، نيازمند معاشرت و ارتباط درست و سالم با ديگران است. اينجاست كه قوانيني براي تعامل درست و معاشرت و ارتباط سالم، از سوي وحي و عقل تبيين مي شود. البته از آن جايي كه انسان موجودي لطيف و كلمه وجودي خاصي است، نوعي ارتباط و معاشرت با او، از نوع پيچيدگي برخوردار مي باشد و براي ايجاد ارتباط سالم كامل، لازم است تا لطايفي مورد توجه قرار گيرد. اين گونه است كه آداب معاشرت به عنوان لطايف پيچيده در ارتباطات و معاشرت انساني از سوي عقل و شرع مطرح شده و خداوند بخشي از آيات قرآني را به آداب معاشرت سالم و درست اختصاص داده است تا انسان در رسيدن به مقامات كامل انساني و نقش آفريني درست در مقام ظهور ربوبي، از آن استفاده كند.